Ο ΛΑΧΗΣ θεωρείται γενικά ως αντιπροσωπευτικά δείγμα των σωκρατικών διαλόγων που χαρακτηρίζουν την πρώιμη φάση του συγγραφικού έργου του Πλάτωνα. Μολαταύτα παρουσιάζει ορισμένες αξιοσημείωτες ιδιομορφίες, που τον διαφοροποιούν από τα άλλα έργα αυτής της κατηγορίας, και οι οποίες μάς επιτρέπουν να τον τοποθετήσουμε με περισσότερη ακρίβεια ανάμεσά τους. Αναντίρρητα η συμβολή του Λάχη στην ανάδειξη και την επεξεργασία καθαρώς φιλοσοφικών προβλημάτων είναι σχετικά περιορισμένη. Δεν παρουσιάζει κάποιες ουσιαστικά καινοτόμες ιδέες ούτε φιλοδοξεί να εμβαθύνει ιδιαίτερα στα ζητήματα τα οποία θίγει. Περιορίζεται στο να επισημάνει αδυναμίες και ασυνέπειες στις απόψεις που επικρατούσαν κατά την εποχή του και οδηγείται σε μία χαρακτηριστικά απορητική κατάληξη, η οποία αφήνει ανοικτή την προοπτική πληρέστερης επανεξέτασης του θέματος στο μέλλον, υποδεικνύοντας ωστόσο συνάμα ορισμένες από τις κατευθύνσεις προς τις οποίες θα οφείλει αυτή να στραφεί. Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι έχει καταβληθεί ιδιαίτερη μέριμνα από τον συγγραφέα να αναπαρασταθούν με ακρίβεια οι συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται η συζήτηση και να αποτυπωθούν με ζωντάνια οι χαρακτήρες των προσώπων που συμμετέχουν σε αυτή.