Αυτό το βιβλίο, λοιπόν, δεν είναι ένα βιβλίο για να σε εμπνεύσει! Δεν το έγραψα με αυτόν τον σκοπό. Δεν είναι ένα βιβλίο που θα σε συγκινήσει, που θα σου μάθει να εκτιμάς αυτά που έχεις, που θα σου δείξει την υποτιθέμενη δύναμη ψυχής που έχουμε εμείς, τα ανάπηρα άτομα! Δεν είναι ένα βιβλίο που θα σε κάνει να δεις τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια μου ή τουλάχιστον όχι όπως ίσως περιμένεις. Δεν είναι ένα βιβλίο αισιόδοξο ούτε θα σου δώσει κουράγιο για να αντιμετωπίσεις τα δικά σου προβλήματα. Ούτε θα σε κάνει να θαυμάσεις τα τυφλά άτομα και πόσο μάλλον εμένα την ίδια. Δεν είναι βιβλίο αυτοβοήθειας, δεν είναι για να περάσεις ευχάριστα τις ώρες που θα το διαβάζεις.

Και, σίγουρα, δεν είναι ένα βιβλίο με τα όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί εκεί έξω. “Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας” τέτοιες ιστορίες περιέχει μόνο: τις άσχημες, τις δυσάρεστες, τις ενοχλητικές, τις φοβιστικές, τις αγχωτικές, τις λυπητερές, τις εξοργιστικές, τις άβολες.

Τις ιστορίες καθημερινού σεξισμού και μισαναπηρισμού στην Ελλάδα! Και, τελικά, τι είναι αυτό το βιβλίο; Είναι η δική μου κραυγή αγανάκτησης.