Ο Μέντορας σκοτώνει αργά και βασανιστικά τα θύματά του με πρωτοφανή βιαιότητα, αναστατώνοντας το Λος Άντζελες. Ποιος είναι, πώς επιλέγει τα θύματά του, τι κοινά χαρακτηριστικά έχουν; Γιατί αφήνει στον τόπο του εγκλήματος στίχους από ένα ποίημα που μάλλον έγραψε ο ίδιος; Θα καταφέρει ο Ρόμπερτ Χάντερ να αποκαλύψει τον δολοφόνο πριν αυξηθούν οι νεκροί;

Αυτό είναι το δωδέκατο βιβλίο με ήρωα τον Ρόμπερτ Χάντερ, έναν ιδιοφυή και χαρισματικό άνθρωπο, με υψηλό δείκτη ευφυίας και πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Ο Χάντερ, πτυχιούχος Ψυχολογίας και με διδακτορικό στην Ανάλυση Εγκληματικής Συμπεριφοράς και στη Βιοψυχολογία, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται οριστικά όταν ο πατέρας του έπεσε θύμα ληστείας από αγνώστους. Η μανία του για εκδίκηση και η αδυναμία των ερευνών να εντοπιστούν οι ένοχοι τον οδήγησαν να καταταγεί στους κόλπους της Αστυνομίας. Η αλματώδης καριέρα του τον ενσωμάτωσε στη Διεύθυνση Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες. Χάρη στο υπόβαθρό του στην ψυχολογία της εγκληματικής συμπεριφοράς τοποθετήθηκε ως επικεφαλής στη Μονάδα Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, όπου εξετάζονται οι ανθρωποκτονίες με υπερβολικό σαδισμό και βιαιότητα. Μαζί του είναι και πάλι ο Κάρλος Γκαρσία, παντρεμένος με τη γλυκιά Άννα και γιος ομοσπονδιακού πράκτορα, που αγνόησε τις προτροπές της μητέρας του, που ήξερε καλά τους κινδύνους και τα προβλήματα από ένα τέτοιο επάγγελμα, και ακολούθησε τα βήματα του ήρωά του, του πατέρα του! Ως προς τη συνεργασία μεταξύ Χάντερ και Γκαρσία έχουμε μια ιδανική εξισορρόπηση, μιας και οι δύο συμμετέχουν στις έρευνες, ακολουθούν παράλληλες ή διαφορετικές άκρες στο δύσκολο κουβάρι που έμπλεξαν και ταυτόχρονα η προσωπική τους ζωή είναι εντελώς αντίθετη: ο ένας ανύπαντρος, αφοσιωμένος στις υποθέσεις του, με τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα και ο άλλος παντρεμένος με μια γυναίκα γεμάτη κατανόηση, υπομονή και εγκαρτέρηση. Στο πλάι τους είναι και πάλι η αστυνόμος Μπάρμπαρα Μπλέικ, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες και η Σούζαν Σλέιτερ, μία από τους καλύτερους επιστήμονες της Καλιφόρνια στον τομέα των εγκληματολογικών ερευνών.

«…για σένα θα είμαι ένας μέντορας…ένας δάσκαλος. Μορφώνω. Διδάσκω. Κι αυτό είναι μέρος ενός μεγάλου μαθήματος. Το πρώτο μάθημα θα είναι για τον φόβο.. Ύστερα θα σου μάθω για τον πόνο… Κι όταν θα κατανοήσεις επιτέλους τι σημαίνουν πραγματικά αυτά τα δύο θα σου μάθω για τον θάνατο» (σελ. 13-14). Στο νέο μυθιστόρημα του Chris Carter γνωρίζουμε το απόλυτο Κακό, έναν δολοφόνο που με τα εγκλήματά του ξεπερνάει τη γνωστική ψυχολογική ικανοποίηση και δημιουργεί μια ολόκληρη καινούργια κατηγορία σαδισμού. Είναι πειθαρχημένος, συστηματικός, δημιουργικός και υπομονετικός και δείχνει να διαλέγει τα θύματά του τυχαία, λες και προσπαθεί να ξεπερνάει τον εαυτό του με κάθε έγκλημα και όχι να ακολουθεί ένα μοτίβο, μιας και οι παρανοϊκές και υπερβολικές μέθοδοι δολοφονίας του πονοκεφαλιάζουν τους ντετέκτιβ που αναλαμβάνουν την υπόθεση. «-Διασκέδασες στο πάρτι; -Όσο γι’ αυτό σίγουρα. Εσύ; -Εγώ δεν ήμουν στο πάρτι» (σελ. 13). Τι ανατριχίλα!

Στο νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα του Chris Carter ακολουθούμε και πάλι ένα προς ένα τα βήματα εντοπισμού του ενόχου μέσα από έρευνες, ερωτήσεις, ανθρωποκυνηγητό, παγίδες. Κι όταν επιτέλους φτάνουμε στη φριχτή αλήθεια και περιμένουμε να πιαστεί ο ένοχος, έρχεται στο φως μια μεγάλη ανατροπή που ρίχνει τις έρευνες στο σημείο μηδέν με τον χρόνο για το επόμενο θύμα να τελειώνει! Ομολογώ πως με αυτό το βιβλίο ξαναβρήκα τον συγγραφέα που αγαπούσα, μιας και, παράλληλα με τις ωμές περιγραφές των δολοφονιών, μας βάζει να σκεφτούμε σοβαρά απέναντι στην αυτοδικία και στην εκδίκηση. Όσο και να πονάει κάποιος, όσο και να υποφέρει, το να παίρνει τον νόμο στα χέρια του ουσιαστικά δε βοηθάει κανέναν, αφού ο πόνος θα συνεχίζει να υπάρχει, να τιμωρεί, να λυγίζει τον θύτη. Όλες αυτές οι σκέψεις άρχισαν να ξεδιπλώνονται όσο πλησιάζουμε στο τέλος και σχεδόν αγγίζουμε τον ένοχο, με αποτέλεσμα μαζί με την αγωνία και την ένταση από τις αποκαλύψεις, να υπάρχει και αρκετός προβληματισμός πάνω σε καίριες ηθικές διαχρονικές απόψεις. Επιτέλους, οι «χρονοβόρες» σελίδες των τελευταίων βιβλίων του αντικαταστάθηκαν με κλιμακούμενη δράση, κυνήγι ενάντια στον χρόνο, αποκαλύψεις, ακόμη και η σκηνή του αεροπλάνου, στην οποία δε σταματούν οι εκπλήξεις, είχε κάθε λόγο να υπάρχει!

Μέσα από τη νέα συναρπαστική περιπέτεια του Ρόμπερτ Χάντερ ξεπηδούν υπόνοιες για εγκλήματα ρατσιστικού μίσους και πράξεις βιαιότητας και σαδισμού από συμμορίες που θέλουν να εκδικηθούν ή να φοβίσουν κάποιον, αφού βρισκόμαστε λίγο καιρό μετά το γεγονός που πυροδότησε το κίνημα του Black Lives Matter και οι θύλακες ακραίου ρατσιστικού μίσους συνεχίζουν να σιγοκαίνε. Ο συγγραφέας στηλιτεύει και την «κουλτούρα της απόρριψης», όπου: «ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοκτονιών των νεαρών παιδιών… οφείλονται στην απουσία κοινωνικής αποδοχής που προκύπτει απ’ την τρέλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την παράνοια στην οποία έχει εξελιχθεί η κουλτούρα της απόρριψης, όχι σε ιστορικό κατάθλιψης ή σε κάποια χημική ή ορμονική ανισορροπία του εγκεφάλου. Το μεγαλύτερο μέρος της τρέλας που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, ιδιαίτερα ανάμεσα στους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες, έχει ψηφιακό πρόσημο και βρίσκει το δρόμο για τις ψυχές τους μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης» (σελ. 361). Επίσης, ο Chris Carter για άλλη μια φορά δείχνει τις γνώσεις του και την εμπειρία του από τον χώρο της εγκληματολογικής ψυχολογίας. Χάρη σε αυτόν έμαθα εδώ, μεταξύ άλλων, ότι η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς δεν είναι ακριβής επιστήμη. Τα μοτίβα αλλάζουν και μπορούν να αλλάξουν δραστικά από άτομο σε άτομο, εξ ου και η άποψη ότι οι κατά συρροή δολοφόνοι διαλέγουν συνήθως τον ίδιο τύπο θυμάτων είναι λανθασμένη, εξαιτίας των ταινιών και των τηλεοπτικών σειρών. «Στην πραγματικότητα, οι μόνοι κανόνες που ακολουθούν οι σίριαλ κίλερς, αν δηλαδή ακολουθούν κάποιους, είναι εκείνοι που δημιουργούν οι ίδιοι. Κι αυτοί μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή» (σελ. 116).

«Φόβος» λοιπόν, έντονος, αδικαιολόγητος, χειραγωγούμενος φόβος. Αυτό είναι το βασικό συναίσθημα που προκαλεί ο Μέντορας στα θύματά του πριν αρχίσει να τα μεταχειρίζεται απάνθρωπα, να τα βασανίζει και να τα σκοτώνει με τον χειρότερο τρόπο, αφήνοντας πίσω του στίχους από ποιήματα και σκηνοθετώντας κάθε δολοφονία με έναν εντελώς γκροτέσκο τρόπο. Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα θα φέρουν στο φως βαθιά κρυμμένες αλήθειες και θα μας οδηγήσουν στον σκοτεινό κόσμο της ανθρώπινης ψυχολογίας. Μπορεί στα βιβλία της σειράς το βασικό μοτίβο να είναι το ίδιο (κατά συρροή δολοφόνοι με απάνθρωπες και αποστασιοποιημένες συναισθηματικά εγκληματικές πράξεις που τους κυνηγούν οι ντετέκτιβ), πάντα με ποικίλες μεθόδους ή διαφορετικά βήματα επίλυσης οπότε και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, σε κάθε ένα από αυτά όμως υπάρχει επιπλέον και κάτι διαφορετικό είτε στη θεματολογία είτε στην τελική αποκάλυψη είτε στο μήνυμα που θέλει να περάσει το βιβλίο, γι’ αυτό εθίζομαι όλο και περισσότερο στις περιπέτειες αυτές. Η σειρά με τον Ρόμπερτ Χάντερ θέλει γερά νεύρα και άπλετο φως όσο κρατάει η ανάγνωση.