«Περπατώντας στους δρόμους των προαστίων, οι πολυκατοικίες που βλέπουμε δεξιά και αριστερά φαίνονται ήσυχες και ειρηνικές. Όμως, στο εσωτερικό τους συχνά συμβαίνουν παράξενες ιστορίες. Στον Παράδεισο Αμαρουσίου, στην οδό Κατακουζηνού 16, εκτυλισσόταν μια τέτοια ιστορία με αργούς ρυθμούς, που κατά κάποιον τρόπο θύμιζε αρχαία τραγωδία…

[…]

«Μπορεί κάποιος να μη ζητάει τίποτα πλέον απ’ τη ζωή, όμως η ίδια η ζωή ζητάει από αυτόν συνεχώς κάποια ανταλλάγματα, εν είδει προβλημάτων που του θέτει για να λύσει, σαν ένα είδος εισφοράς για το ότι εξακολουθεί να ζει. Ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετώπισε ο Χαρίδημος κάποια Δευτέρα πρωί…

[…]

« ‒ Μόνο στην κηδεία σου θα έρθω μαζί με την κόρη σου!

[…]

‒ Ποια κόρη; τη ρωτώ.

‒ Το παιδί της Λουίζας! Την εμπιστεύτηκε σε μένα πριν πεθάνει για να τη μεγαλώσω και αυτό κάνω, σήμερα είναι δεκαριών χρονών ‒μου απαντάει και, πριν συνέλθω από την έκπληξη, χώνεται σ’ ένα ταξί και χάνεται…».

(αποσπάσματα από το βιβλίο)



Ένα οικογενειακό μυστικό που έρχεται στο φως, μια αρχαιολόγος που ξέχασε να ζήσει, ένας ευσυνείδητος φοιτητής εκτελών χρέη «ταξιτζή» για μια νύχτα, μια ασυνήθιστη διαθήκη και ένας συνηθισμένος δικηγόρος που κάνει την υπέρβασή του, μια εικονική ταφή που παραλίγο να αποδειχτεί αληθινή, μια απόπειρα αυτοκτονίας που σώσει δυο ζωές, μια «αρχαιοπρεπής» αρχαιοκαπηλία, κάποιοι έρωτες από το παρελθόν που κεντρίζουν τη θύμηση, μερικοί φτωχοδιάβολοι που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα…
Το απρόοπτο παραμονεύει παντού και ο Τάκης Σκλάβος το εντοπίζει, ξετυλίγοντας ένα γλυκόπικρο γαϊτανάκι από ιστορίες χαρακτήρων κυρίως της διπλανής πόρτας και του μόχθου, αλλά και της «υψηλής» διανόησης, της τέχνης, της κοινωνικής «ελίτ». Με χιούμορ, λεπτή ειρωνεία, αλλά και έντονα φιλοσοφική διάθεση, χτίζει ένα μωσαϊκό από όψεις της ζωής στις μεγαλουπόλεις του σήμερα και του χτες, με πρωταγωνιστικό και καταλυτικό το ρόλο του απροσδόκητου, του τυχαίου, του οριακού.
Το διάχυτο σατιρικό ύφος, μαζί με το εύρος των χαρακτήρων (μιας και παρελαύνουν κι ακτινογραφούνται φιγούρες από όλο το κοινωνικό φάσμα ‒μεροκαματιάρηδες, άνεργοι, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, καταστηματάρχες, επιστήμονες, διανοούμενοι, μεσοαστοί, αστοί, καλλιτέχνες και «καλλιτέχνες»), προσδίδει χαρακτήρα χρονογραφήματος στη συλλογή. Τα είκοσι τέσσερα διηγήματα τέμνονται κάθετα από το πανταχού παρόν πνεύμα της ανατροπής, της με την τραγωδιακή έννοια «περιπέτειας». Κάποια, μάλιστα, τέμνονται και οριζόντια, χρησιμοποιούν κοινά πρόσωπα ή στιγμιότυπα, συγκροτώντας ένα υπολανθάνον σπονδυλωτό σχήμα.
Όπως θυμοσοφικά σχολιάζει ο αφηγητής στα «Λοξο…κοιτάγματα», ένα από τα πιο παιγνιώδη διηγήματα της συλλογής, «η Θεά Τύχη, μεταξύ του καλού και του κακού που κάνει στους ανθρώπους, κατά καιρούς σκαρώνει φάρσες, για να διασκεδάζει με τις αδυναμίες τους. Για να μη χαλάει το καλό της όνομα, συνεργάζεται με τη Μοίρα, που είναι αδίστακτη και στην οποία οι άνθρωποι φορτώνουν όλα τα κακά που τους συμβαίνουν…».
Ζωές που άλλαξαν άρδην, άλλες που απέκτησαν νόημα και σκοπό, κάποιες που ξαναγεννήθηκαν ή χάθηκαν άδοξα, καθώς το αέναο παιχνίδι της ζωής συνεχίζεται, καθώς ο χρόνος κυλάει…
Το βιβλίο του Τάκη Σκλάβου Καθώς ο χρόνος κυλάει… κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΝΤΟΣ και διατίθεται σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

Είκοσι τέσσερα μικρά χρονογραφήματα στο μεταίχμιο του χτες και σήμερα…