«“Γιατί εγώ”, είπε ο καλλιτέχνης της πείνας, σήκωσε λίγο το κεφαλάκι του και ψιθύρισε με χείλη σουφρωμένα σαν σε φιλί μέσα στ’ αυτί του επιστάτη, για να μην πάει τίποτε χαμένο, “γιατί εγώ δεν μπόρεσα να βρω την τροφή, που μου αρέσει. Αν την είχα βρει, πίστεψέ με, δε θα ʼχα κάνει καμιά φασαρία, θα είχα γεμίσει την κοιλιά μου κι εγώ όπως εσύ, κι όπως όλοι οι άλλοι”».

Το διήγημα «Ένας καλλιτέχνης της πείνας», το κύκνειο άσμα του Franz Kafka, αφηγείται τη ζωή ενός ανώνυμου και ξεχασμένου πλέον καλλιτέχνη, ο οποίος, αν και γνώρισε την επαγγελματική καταξίωση, δεν κατόρθωσε να ικανοποιήσει την «πείνα» του λόγω του μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού για την τέχνη του.

Οι «Αφορισμοί», γραμμένοι σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται ετερόκλητοι και ασύνδετοι στοχασμοί. Ωστόσο, μελετητές τούς έχουν αναδείξει ως ενιαίο σύνολο που εκφράζει την καφκική αγωνία και, μάλιστα, έχουν χαρακτηριστεί ως η «ιδιωτική θεολογία» του Kafka.

Πρόκειται για δύο μείζονος σημασίας έργα που γράφτηκαν από τον Kafka, αφού διαγνώστηκε με φυματίωση και δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό του.