Ο δι­ά­λο­γος του Χρό­νη Μπό­τσο­γλου με τον έρω­τα και τον θά­να­το, δι­α­κρι­τός στο σύ­νο­λο της ερ­γο­γρα­φί­ας του, εντο­πί­ζε­ται κυ­ρί­ως στην Προ­σω­πι­κή Νέ­κυ­ια, τα Ερω­τι­κά, τις Ανα­φο­ρές και σε πολ­λές αυτο­προ­σω­πο­γρα­φί­ες του.

Η ζω­γρα­φι­κή ανά­κλη­ση των οικεί­ων και γνω­στών του νε­κρών, ο έρω­τας ως ενερ­γο­ποί­η­ση του σω­μα­τι­κού ορ­μέμ­φυ­του, οι καλ­λι­τέ­χνες που λει­τούρ­γη­σαν ως φά­ροι στην τέ­χνη και την κο­σμο­α­ντί­λη­ψή του, όπως και η συ­μπε­ρί­λη­ψη της μορ­φής του στην ζω­γρα­φι­κή του σκη­νο­θε­σία, στοι­χει­ο­θε­τούν την εικα­στι­κή του πα­ρα­κα­τα­θή­κη για την υπαρ­ξι­α­κή τρι­λο­γία «έρω­τας – θά­να­τος – εαυ­τός» που κα­θο­ρί­ζει τον αν­θρώ­πι­νο χω­ρο­χρό­νο.

Με δι­α­κρι­τή την δυ­σκο­λία της δι­α­χεί­ρι­σης του πλού­σιου εικο­νο­γρα­φι­κού υλι­κού και ανα­μέ­τρη­σης με τον απέ­ριτ­το και ουσι­α­στι­κό λό­γο του Χρό­νη Μπό­τσο­γλου, απώ­τε­ρος στό­χος αυτής της με­λέ­της είναι η πα­ρα­κο­λού­θη­ση της εικα­στι­κής του δι­α­δρο­μής σε ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν στον ορι­σμό της ύπαρ­ξης ανά­με­σα στα όρια της ζω­ής και του θα­νά­του, του χρό­νου και της σχέ­σης του με το σώ­μα και την μνή­μη, του σαρ­κι­κού έρω­τα και της ευκαι­ρί­ας για επι­βί­ω­ση του εαυ­τού ως καλ­λι­τέ­χνη που ανα­με­τρι­έ­ται με την λευ­κή επι­φά­νεια και την άμορ­φη ύλη.

Ο πρό­σφα­τος θά­να­τός του το 2022 έδω­σε το έναυ­σμα για την συγ­γρα­φή αυτού του βι­βλίου ως ελά­χι­στη από­δο­ση τι­μής σε έναν καλ­λι­τέ­χνη που μέ­σα από τα έρ­γα του δι­ε­ρεύ­νη­σε σε βά­θος την αν­θρώ­πι­νη ύπαρ­ξη.