Βρίσκονται δίπλα μας ή πιο μακριά, και σαν να τις ξέρουμε. Μας θυμίζουν τη μάνα, την αδερφή, μια θεία που μας φιλοξενούσε στο χωριό τα καλοκαίρια. Μοιάζουν με την παιδική μας φίλη ή το κορίτσι στο άλλο γραφείο, με τη γυναίκα που μιλάει σπαστά Ελληνικά και μένει στο υπόγειο διαμέρισμα.

Αγαπάνε (και ενίοτε αγαπιούνται), ζορίζονται, τραγουδάνε, γελάνε, κλαίνε, τρελαίνονται, νοιάζονται, καθαρίζουν, μαγειρεύουν – ή και όχι. Άλλες φορές θυμούνται, ξεχνάνε όμως κιόλας. Ζούνε τις ιστορίες τους, η καθεμιά με τον τρόπο της.

Όπως και να \'χει, είναι ζήτημα… γυναικών.