Δώρος Αντωνιάδης-Το μέλλον δ̶ε̶ν̶ μπορεί να περιμένει

Ο Δώρος Αντωνιάδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974 και ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Σπούδασε μαθηματικά και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην πληροφορική και στις επικοινωνίες. Είναι ερασιτέχνης τριαθλητής και του αρέσει να γράφει για τα βιβλία που διαβάζει, αλλά και για τον κόσμο όπου ζει, στο προσωπικό του blog (dorosantoniadis.com).

Δεν έχω διαβάσει άλλοτε άλλο βιβλίο του Δώρου Αντωνιάδη. Είναι το τέταρτο αστυνομικό του μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, όπως και τα προηγούμενα. Με παραξένεψε ο τίτλος γι αυτό και το αναζήτησα. Τελικά το μέλλον μπορεί ή δεν μπορεί να περιμένει; Και ποιοι είμαστε εμείς που μπορούμε να σταματήσουμε τον χρόνο; Δικαιούμαστε να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας; Ο Δώρος Αντωνιάδης μας ταξιδεύει στον χρόνο και τον τόπο. Στη Λευκωσία όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και έχει μνήμες αλλά και στην Αθήνα όπου ζει με την οικογένειά του. Μας γνωρίζει τους ήρωές του, που κάποιους χρησιμοποιεί και στα προηγούμενα βιβλία του αλλά και τον αθλητισμό, με τον οποίο έχει σχέση ερασιτέχνη. Μας μιλά για έναν άντρα που έχει πυροβοληθεί στο κεφάλι και έχει χάσει τη μνήμη, τη γυναίκα του, την κόρη και τη μνήμη του. Που ζει χωρίς ταυτότητα, που ξυπνάει σε νοσοκομείο της Αθήνας μετά από πολλές μέρες σε κώμα. Έναν άντρα που προσπαθεί να καταγράψει ό,τι θυμάται σ’ ένα λάπτοπ για να το δώσει στην αστυνομία και συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Σβήνει ό,τι έχει πληκτρολογήσει και αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του για μια τελευταία φορά. Ποια σχέση όμως μπορεί να έχει αυτό με ένα τροχαίο που συμβαίνει στην Κύπρο, όταν ο ψυχαναγκαστικός οδηγός ενός λεωφορείου προκαλεί ένα δυστύχημα; Και είναι πράγματι δυστύχημα το τροχαίο; Μας ταξιδεύει στη Λευκωσία και τη Λάρνακα, όπου ένα αυτοκίνητο συγκρούεται με σταματημένο λεωφορείο και ο οδηγός του σκοτώνεται. Στη νεκροψία διαπιστώνεται ότι στο κρανίο του έχει μια τρύπα από σφαίρα. Μας χώνει στα άδυτα της ρώσικης μαφίας, στην Κύπρο όπως γνωρίζουμε έχουν πάει πολλοί Ρώσοι που δρουν με παράνομες δουλειές αλλά και νόμιμες, που την επέλεξαν ως τόπο διαμονής. Στην Κύπρο της golden visa, των Ρώσων μαφιόζων αλλά και των Αλβανών τοκογλύφων. Και κάπου ανάμεσα στα δυο τροχαία, εμφανίζεται ένας διεφθαρμένος ντετέκτιβ που δουλεύει για τη ρώσικη μαφία που αναζητεί ένα πολύτιμο χαμένο δέμα, προκειμένου να εκβιάσει το αφεντικό του για να σώσει το τομάρι του από τους Αλβανούς τοκογλύφους που τον κυνηγούν.

Ο πρωταγωνιστής αστυνόμος Πέτρος Ελευθεριάδης, που τον έχουμε συναντήσει και στα προηγούμενα βιβλία του, αναζητεί εδώ και χρόνια την εξαφανισμένη γυναίκα του. Οι έρευνές του τον οδηγούν στην Κύπρο και σε μια ιδιωτική κλινική που χορηγεί μη εγκεκριμένα φάρμακα στους VIP πελάτες της. Άλλοι ήρωες του που γνωρίζουμε είναι ο Αντρέι, άνθρωπος της νύχτας, καλά δικτυωμένος στον υπόκοσμο, ο Μίλτος που αναλαμβάνει τη μεταφορά για λογαριασμό του Αντρέι και εξαφανίζεται μετά το τροχαίο, η Χοντρή και ο Λιγνός, οι ντετέκτιβ της Αστυνομίας, που δουλεύουν για λογαριασμό του Αντρέι. Οι γνώσεις του συγγραφέα στα μαθηματικά και την πληροφορική, τις οποίες έχει σπουδάσει, τον βοηθούν να λύνει τους παράξενους γρίφους που προκύπτουν, και τα σκοτεινά μονοπάτια φωτίζονται βήμα-βήμα, ώστε να μας προσφέρει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, με πολλές ανατροπές. Κι όσο οι σελίδες περνούν αχόρταγα από τα μάτια σου, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου, στο που θα καταλήξει η ιστορία, τελειώνει με πολλές εκπλήξεις. Η Κύπρος, οι μνήμες, η νοσταλγία, δεν θα μπορούσαν να λείψουν από αυτό το μυθιστόρημα. Για τον Δώρο Αντωνιάδη το μέλλον είναι άπιαστο. Όπως και σε όλους μας. το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. Όλο προχωράει. Αλλά το παρελθόν και το παρόν το ζεις. Τι πέτυχε ο συγγραφέας και μου άρεσε; Να εναλλάσσει την αφήγηση μεταξύ παρελθόντος και παρόντος και να κεντρίζει ολοένα το ενδιαφέρον μου. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου έχει ως τίτλο έναν αριθμό. Ξεκινάει από το μηδέν και στην πορεία, εναλλάξ μας βάζει συνοδοιπόρους στη μηχανή του χρόνου, στο παρόν και το παρελθόν. Προσπάθησα να ακολουθήσω τη χρονολογική σειρά αλλά δεν μου άρεσε και αφέθηκα στον δικό του τρόπο γραφής. Κάποιο δίκιο είχε που το έγραψε έτσι, μονολόγησα. Γνώρισα καλύτερα τους ήρωες του, τις σκέψεις και τις αντιδράσεις τους. Μπήκα στον δρόμο τους και αφέθηκα αφού πιστεύω πως και ο συγγραφέας τους άφησε ελεύθερους να χειριστούν όλη τη μετέπειτα δράση. Χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο που το καθιστά πιο άμεσο αλλά και το τρίτο όπου χρειαζόταν να μιλά ο αφηγητής και εμείς να είμαστε παρατηρητές.. Μέσα σε διακόσιες σελίδες ξεδιπλώνει έναν κόσμο, άγνωστο στους περισσότερους Υπόκοσμος, καζίνο και τζόγος, αστυνομικοί που παίζουν σε διπλό ταμπλό, αλλά και παράνομα πειράματα και ακριβά φάρμακα που μόνο οι πλούσιοι μπορούν να τα κατέχουν. Καλοτάξιδο να είναι!

Ένα τρακάρισμα στην Κύπρο εκκινεί μια σειρά από γεγονότα που απασχολούν αστυνομικούς, ανθρώπους της νύχτας και επιζώντες από σφαίρα στο κεφάλι. Τι πραγματικά συμβαίνει στο νοσοκομείο της Έγκωμης; Τι περιέχει το πακέτο που περιμένει ένας από τους νοσηλευόμενους εκεί; Ποιος είναι ο νεκρός του ατυχήματος; Ήταν τυχαίο ή στημένο και γιατί; Πώς συνδέονται όλα αυτά με δύο «λαδωμένους» αστυνομικούς, με έναν άντρα που έχει πάθει αμνησία και θέλει να εκδικηθεί και με έναν συνταξιούχο αξιωματικό της αστυνομίας;

Ο Δώρος Αντωνιάδης μέσα σε μόλις 200 σελίδες καταφέρνει να στήσει ένα ελκυστικό, καλογραμμένο, κινηματογραφικά δοσμένο αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο υπόπτους, ενόχους και αθώους και να ξεδιπλώσει μια ιστορία της οποίας κάθε πλευρά παρακολουθούμε απ’ όλες τις μεριές. Κάθε κεφάλαιο μας δίνει και μια νέα διάσταση των γεγονότων, ρίχνει περισσότερο μυστήριο στις ταυτότητες των χαρακτήρων και στον ρόλο τους μες στο κείμενο και μας πηγαινοφέρνει από το παρελθόν στο σήμερα. Υπόκοσμος, ρωσική μαφία, καζίνο και τζόγος, αστυνομικοί που παίζουν σε διπλό ταμπλό, μια ομάδα ανθρώπων που επέζησαν από πυροβολισμό και συναντιούνται τακτικά για να το συζητήσουν, μια εξαφανισμένη σύζυγος, ένα νοσοκομείο με παράνομα πειράματα και πολλά άλλα συγκροτούν ένα γρήγορο και ανατρεπτικό μυθιστόρημα που με ξενύχτησε.

Ο Αντρέι αφήνει τη Ρωσία για να εγκατασταθεί σε κλινική πολυτελείας στη Λευκωσία που μάχεται αποκλειστικά το αλτσχάιμερ, αν και με παράνομες και μη εγκεκριμένες θεραπείες. Άνθρωπος της νύχτας, καλά δικτυωμένος στον υπόκοσμο, περιμένει με αγωνία να παραλάβει ένα πακέτο αλλά το ατύχημα με το λεωφορείο του ανατρέπει τα σχέδια. Ο Μίλτος, που αναλαμβάνει τη μεταφορά για λογαριασμό του Αντρέι, εξαφανίζεται μετά το τροχαίο. Επιβιβάστηκε στο λεωφορείο; Εξαφανίστηκε στον τόπο του ατυχήματος ή νωρίτερα; Έτσι ο Αντρέι ρίχνει στο κατόπι του τη Χοντρή και τον Λιγνό, ντετέκτιβ της Αστυνομίας, που δουλεύουν για λογαριασμό του. Τι πραγματικά συνέβη τη νύχτα του ατυχήματος και πώς θα καταφέρουν να βρουν τον εξαφανισμένο Μίλτο; Επιπλέον, ο Λιγνός έχει μπλέξει με τον τζόγο και σχεδιάζει να αποκτήσει εκείνος το πολύτιμο πακέτο ώστε να διαπραγματευτεί με τον Αντρέι, κάτι που βρίσκει αντίθετη τη Χοντρή. Τι θα συμβεί λοιπόν παρακάτω; Ταυτόχρονα, ο Αθανασίου, νέος προϊστάμενος στο Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής, αναστατώνεται από το ατύχημα στην Κύπρο κι αναρωτιέται αν γνωρίζει το θύμα ενώ ο Πέτρος Ελευθεριάδης, που παρέδωσε αυτήν τη θέση και βγήκε στη σύνταξη, αναζητά την εξαφανισμένη γυναίκα του, Ελπίδα, η οποία όχι απλά χάθηκε αλλά υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες πως είναι μπλεγμένη με πληρωμένους εκτελεστές! Ένα λάθος κι ένα ατύχημα την ξαναβγάζουν στην επιφάνεια, αναπτερώνοντας τις ελπίδες του Ελευθεριάδη και μπλέκοντάς τον με την υπόθεση.

Σε αυτό το μπερδεμένο κουβάρι παρεμβάλλονται τα κεφάλαια του χτες, όπου ένας άντρας ξυπνάει από το κώμα σε νοσοκομείο της Αθήνας, έχει μια σφαίρα στο κεφάλι και δεν μπορεί να μιλήσει, οπότε ξεκινάει να καταγράφει ό,τι θυμάται για να βοηθήσει την αστυνομία. Σύντομα όμως αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του για να εκδικηθεί για τον θάνατο της οικογένειάς του. «Μόνο εγώ ήξερα πώς να ολοκληρώσω τη δουλειά» (σελ. 22). Στην απόφασή του να φύγει από το νοσοκομείο συμβάλει μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Τι έχει συμβεί στο παρελθόν του; Πώς σκοτώθηκε η οικογένειά του; Γιατί αναζητά εκδίκηση; Γιατί τον παρενοχλεί ο Ελευθεριάδης; Ποιος είναι ο μυστηριώδης Βίκτωρας που γνώρισε σε μια ομάδα επιζώντων από πυροβολισμούς; Ποιος είναι ο ρόλος της καμέο εμφάνισης του Κρις Πάπας από τον «Δύτη» του Μίνωα Ευσταθιάδη;

Η γραφή είναι στακάτη και γρήγορη με ελάχιστα καλολογικά στοιχεία που όμως δίνουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα στο βιβλίο, όπως για παράδειγμα τη νύχτα του ατυχήματος: Λευκωσία, εννιά το βράδυ: «Η φύση παραδίδεται στη νωθρότητα της υγρής νύχτας» (σελ. 12). Ή αργότερα που μπαίνει κάποιος σ’ ένα πάρκινγκ και «Σειρές από νυσταγμένα αυτοκίνητα την κοιτάζουν σιωπηλά» (σελ. 116). Επίσης, έχουμε παράλληλη αρίθμηση κεφαλαίων, με αύξουσα σειρά σε αυτά που αφορούν το σήμερα, με αντίστροφη σε αυτά που αφορούν το παρελθόν. Η πλοκή κλιμακώνεται, οι ήρωες του βιβλίου ξεδιπλώνουν σταδιακά τα μυστικά τους και το ατύχημα αποκτάει διαστάσεις θρίλερ, αφού στήνεται σταδιακά ένα καλοπαιγμένο παιχνίδι που θα φέρει απανωτές εξελίξεις και ανατροπές στις ζωές όλων. Με συγγραφική μαεστρία οι χαρακτήρες αλλάζουν προτεραιότητες, θέσεις, ρόλους μέσα στην ιστορία και όλο αυτό πάει ως το τέλος όπου πλέον όλα τα κομμάτια έχουν μπει στη θέση τους και η ιστορία μπαίνει σε νέες βάσεις. Προδοσίες και συμμαχίες, μυστικά που βγαίνουν στο φως και αλήθειες που πρέπει να μείνουν κρυμμένες, συμβόλαια θανάτου που εκτελούνται με τρόπο που δεν έχει συμφωνηθεί και πολλά άλλα συγκροτούν ένα βιβλίο του οποίου η πλοκή ρέει σα νεράκι και παίζει με το μυαλό του αναγνώστη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως: «Το σχέδιο για να πετύχει θέλει υπομονή και κάποιες φορές το μέλλον μπορεί να περιμένει»!