Η συγγραφέας ανοίγει τη συλλογή της Ενθύμια μνήμης, που συμπεριλαμβάνει είκοσι κείμενα πεζά, ποιητικά ή μεικτά, μεταξύ πεζού και ποιήσεως, με το αφήγημα «Αλησμόνητες πατρίδες», αφιερωμένο στους πρόσφυγες παππούδες της Δημητρό και Χρυσώ, οι οποίοι, μια μέρα σκληρή σαν μαχαιριά στην καρδιά, από τον παράδεισο της γης τους βρέθηκαν στους πικρούς δρόμους της προσφυγιάς και την αναζήτηση μιας νέας πατρίδας ξεκινώντας τη ζωή τους από την αρχή, επιτελώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το καθήκον της προς τους προπάτορες – πρόσφυγες, τους πρωταγωνιστές –μεταξύ των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, τη μνήμη των οποίων τιμούμε εφέτος– της δικής της ζωής.

Η ίδια επιλέγει να κλείσει τη συλλογή της –στο τέταρτο μέρος της που τιτλοφορείται «Ώρες περισυλλογής»– με το ποίημα-παράκληση «Δώσε μου φως», δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη, προς το τέλος της συλλογής– και αφού πρώτα, μεταξύ άλλων, έχει απολαύσει δυο εντελή ανθρωποκεντρικά διηγήματα, με πρωταγωνιστές τον ψευτρούλη Μανωλάκη και την άτυχη στον γάμο της Αρσινόη– να κατανοήσει ότι τα Ενθύμια μνήμης είναι και τα ενθύμια της δικής της ζωής.

Βιώματα λύπες και χαρές, σκέψεις συμπεράσματα από το πολυποίκιλο ταξίδι της ζωής που παρηγορεί μόνον όταν έχει συμπαντικά χαρακτηριστικά συνομιλίας –αγγελοκουβεντιάζει– με τον Θεό, τις ψυχές των προσφιλών που έχουν φύγει για τον άλλο κόσμο του Ουρανού και του Παραδείσου, και τον Ήλιο, το φως εντέλει του Θεού που φωτίζει τις επί γης μέρες μας.