37 αφηγήματα που αποτυπώνουν τις κραυγές αλλά και τις σιωπές των παλαιών, των ικανής ηλικίας, ανθρώπων της εποχής μας.
Γιατί οι κραυγές αρκετές φορές για τους γενναίους γίνονται σιωπές. Σιωπές από αγάπη για τον συνάνθρωπο που ασχημονεί, επιβάλλεται δια της ισχύος, έχει διαγράψει από το λεξιλόγιό του λέξεις που στέριωσαν στη ζωή τούς στερημένους ανθρώπους, η ενηλικίωση των οποίων συντελέστηκε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Λέξεις όπως ευγνωμοσύνη στον Θεό, σεβασμός στους μεγαλύτερους, τους δασκάλους και τους γονείς, αγάπη και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, στήριξη των αδυνάτων, αλληλοκατανόηση.
Λέξεις κραυγών αλλά και σιωπών αποκείμενες σε δυο ενότητες, με συνθέσεις πεζογραφικές, ποιητικές ή και υβριδικές, μεταξύ ποιήσεως και πεζογραφίας, ομιλούσες για τη θυσιαστική σιωπή των ηρώων του 1940 στα βουνά της Πίνδου, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, τη σημερινή εγκατάλειψη των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας στα γηροκομεία, την παραμέληση και την εκκένωση των ακριτικών χωριών, τις κραυγές της φύσης και τις κραυγές απόγνωσης του σημερινού ανθρώπου εμπρός στη γενίκευση των συμπεριφορών της αγνωμοσύνης, τη διπροσωπία, την αλαζονεία, τον εκνευρισμό, την οργή κ.ά.
37 αφηγήματα, εξομολογητικά της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό και δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου, αφαντάστως τρυφερά και δοξαστικά για όσα υπό την ευλογία του στον παράδεισο της καλής κ’ αγαθής ζωής ο άνθρωπος απολαμβάνει.