Ο αγώνας του ανθρώπου για τον απεγκλωβισµό του από τον χρόνο και τον χώρο –και τα άκρα τους– εµπνέει τον Τάσο Μακράτο, ο οποίος στο νέο του έργο Ο Χρόνος στα Άκρα, Ι. Το άρρητο παρόν µας µιλάει ποιητικά για τους συνταξιδιώτες µας στην πορεία της υπέρβασης, όπως για την τόλµη των ανατροπών και τις συνέπειές τους, τα αγαπητικά µας συναισθήµατα, τις σχέσεις που δηµιουργούµε σε κλίµα αλληλοπεριχώρησης, τη σύµπλεξη των σωµάτων µε το καθηµερινό και το αιώνιο, και ακόµη για την Ποίηση και τους δηµιουργούς της ή τους απλούς εραστές της.
Ο ποιητής µάς οδηγεί σε κρυφούς µαιάνδρους της ανθρώπινης ψυχής και στα ακραία φανερώµατά της.