Όταν κανείς διανύει τη μέση ηλικία (μπλιααάχ! –άκου μέση– με την περί μεσότητος θεωρία ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά, ας με συγχωρέσει ο Αριστοτέλης), όταν πάντως κανείς –τ’ αρέσει δεν τ’ αρέσει– διανύει τη μέση ηλικία, στέκει εκεί στη μέση, ζυγιάζεται λιγάκι, κοιτάζει προς τα πίσω, μετράει... κι ύστερα ετοιμάζεται για τη συνέχεια της πορείας. Κάτι σαν απολογισμός πραχθέντων και επαναπροσδιορισμός της ζωής.
Σε τούτο το σημείο ευρισκόμενη, λιγάκι ψάχνοντας τις ρίζες μου, λιγάκι ξύνοντας τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια, όσο και να κλωθογυρνούσα από ’δώ κι από ’κεί, βρισκόμουν διαρκώς απέναντι –κάποιες φορές και μέσα– στη δεκαετία τού ’70. Και όντας από γεννησιμιού μου παιδί της πόλης, της Αθήνας, παιδί που σε αυτή την πόλη είδε το φως προερχόμενο από αστούς γονείς μιας άλλης πόλης, της Αλεξάνδρειας, είπα να ανασκαλέψω τα παιδιάτα μου και βρέθηκα μπροστά... στην Ευφρονίου 18.