Η Ελπίδα ξεφυλλίζει με τρεμάμενα δάχτυλα το άλμπουμ της ζωής της. Παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες ξεδιπλώνονται μπροστά της. Κάθε φωτογραφία και μία ανάμνηση. Άλλες χαρούμενες και άλλες ποτισμένες με πίκρα. Τα χρόνια του πολέμου και του εμφυλίου ανασύρουν στο νου της εικόνες σκληρές που ακόμα την πονούν.

«Αιματοκυλίστηκε ο τόπος άδικα. Χύθηκε αδερφικό αίμα. Χάθηκαν τόσες ζωές. Και μήπως ειρήνεψαν οι καρδιές μας; Μήπως έσβησε το μίσος; Αυτό σύρθηκε σαν το ερπετό πιο βαθιά μέσα μας, γιατί το αίμα που χύθηκε το θέριεψε…»

Αργότερα, ο έρωτας και η αγάπη της για τον Παύλο θα δοκιμαστούν από το μίσος και την αδιαλλαξία δύο οικογενειών που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Και ύστερα, οι δικοί της θα την αναγκάσουν να ζήσει το μαρτύριο της ξενιτιάς, προκειμένου να τον ξεχάσει.

Άραγε, θα κατορθώσουν να βγουν αλώβητοι από τις συμφορές που αλυσιδωτά θα πλήξουν τη ζωή τους; Θα καταφέρουν με την αγάπη τους να συμφιλιώσουν τους δικούς τους, ή θα συνθλιβούν κάτω από το βάρος του μίσους;