Το «Δεν είμαστε αγγελούδια» αφηγείται τη μοίρα μιας χούφτας γάλλων αποίκων και στρατιωτών που εγκλωβίστηκαν στην κόλαση του εποικισμού της Αλγερίας, τον 19ο αιώνα. Η φωνή μιας γυναίκας κι ενός στρατιώτη αποδίδουν σ’ αυτό το σύντομο μυθιστόρημα την αντίφαση και την τραγικότητα της κατάκτησης μιας ελεύθερης χώρας της βόρειας Αφρικής από τη Γαλλία.

«Οι Άραβες βγάζουν από ένα γιαταγάνι και μας ρίχνονται ουρλιάζοντας […] μα τι νομίζουν τα τέκνα του Μωάμεθ; πως θα μας φοβίσουν; […] οριζοντιώνουμε αμέσως τα τουφέκια, βυθίζουμε στην κοιλιά τους την κοφτερή λάμα που ’χουν οι ξιφολόγχες μας και πετσοκόβουμε αυτές
τις μουσουλμάνικες κοιλιές, τις τρυπάμε, τις ξεντεριάζουμε, τις κάνουμε πολτό, ενόσω γύρω μας κραυγές και […] τρέχει το αίμα…
Είν’ αλήθεια δεν είμαστε αγγελούδια, μα χρειάζονται αγγελούδια για να ειρηνεύσουμε αυτές τις χώρες της Μπαρμπαριάς;
«Όχι, κύριε λοχαγέ, δε χρειάζονται αγγελούδια! χρειάζονται μόνο στρατιώτες, στρατιώτες που να μη φοβούνται τίποτα!»