Ξένος
Την άκουγα την μουσική
Δεν μου μιλούσε
Δεν γνώριζα τους φθόγγους
Της γραφής της

Δεν είχε μνήμη, πια, ο άνεμος
Γέρος σαλός μιλούσε
Ξένο το χώμα, άλλων αχναριών
‘Αλλοι πατούσαν στους γκρεμούς
Πετούσαν τις πυξίδες,

Ποιήματα με λόγο στιβαρό και εσωτερική ενότητα, τα περισσότερα των οποίων είναι σε παροξύτονο 15σύλλαβο στίχο, συνθέτουν την παρούσα συλλογή, την έκτη κατά σειρά, της Αγγελικής Γιαννέλου.
Μέσω των στίχων της επιχειρείται καταβύθιση στα ενδότατα τού Είναι, προς αναζήτηση των αιώνιων Αξιών τού πανανθρώπινου βίου και ανάδειξή τους, ως οδοδεικτών πορείας στους Καιρούς μας.
Η ποιήτρια αρύεται το υλικό της τόσο από την πνευματική μας κληρονομιά ως Ελλήνων, όσο και από την συλλογική μνήμη, αναδεικνύοντάς το μέσα από το κατακτηθέν και χαρακτηρίζον την Αγγελική Γιαννέλου προσωπικό ιδίωμα γραφής.