Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε ελεύθεροι, κατά τον φιλόσοφο Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Όμως παντού γύρω μας υπάρχουν αλυσίδες. Ένα νεαρό ζευγάρι βρίσκεται σε καλοκαιρινές διακοπές. Οι προβληματισμοί τους ως προς την ελευθερία, την ευτυχία και τις υποκειμενικές αισθήσεις που μπορούν να δημιουργήσουν, θα κυριαρχήσουν σε αυτόν τον τόπο, που είναι συνηθισμένος να ξημερώνει με ουρανό και να δύει με θάλασσα.

****

[...]Ξαφνικά, θυμήθηκε εκείνα τα δειλινά που ο ήλιος έπεφτε στο νερό και χανόταν στον πάτο του υγρόφιλου πελάγους. Τα αστέρια άναβαν σε εκείνον τον ουρανό και κανένας κεραυνός δεν μπορούσε να τον τραυματίσει. Η μνήμη τον ταξίδεψε στην νυχτερινή ηχώ της αστροντυμένης νύχτας. Ένιωσε να βρίσκεται στο σκοτεινό μπαλκόνι του έρωτα για άλλη μία φορά, με την μουσική να σκαρφαλώνει στα λιγούστρα και στο πράσινο της φύσης. Άνετα θα θυσίαζε τα υπόλοιπα του βράδια, κάτω από τα άστρα του μαύρου και ευαίσθητου ουρανού, καθώς αχόρταγα θα χάζευε την σύνθεση των πολύτιμων σχεδίων τους. Θα τραγουδούσε παρασυρόμενος από αμέθυστη μέθη.[...]