Μέρες της κατοχής… παράξενες και δύσκολες. Η μισή Αθήνα πάλευε για την επιβίωση και η άλλη μισή, μαγκωμένη και ανήμπορη, πάσχιζε να προστατευθεί μέσα στην ανωνυμία και την καθημερινότητα. Ο χρόνος είχε σταματήσει. Κοίταζε ξοπίσω του το γλέντι τ’ αποχωρισμού στον σταθμό Λαρίσης και μπροστά του, θεατής σε ταινία τρόμου, με σβηστό τον ήχο και την παλάμη να κρύβει το ματωμένο πανί, με υπόκρουση μια ξαφνική φθινοπωρινή μπόρα, που άδειασε τους δρόμους και γέμισε τα υπόστεγα και τα παλιά ψηλοτάβανα καφενεία. Βρεγμένος ο κόσμος έβλεπε βουβός να κατεβάζουν τα ποτάμια λογής λογής πράγματα. Παλιές σαμπρέλες από φορτηγά, κεραμίδια από ερειπωμένα σπίτια, δίκοχα από το μέτωπο. Μέχρι και πεθαμένους από την πείνα που τους παράχωσαν βιαστικά…