Πολιτικοκοινωνική πορνογραφία θα ονόμαζα τα θέματα που διατρέχουν αυτά τα κόμικς-στριπ, μιας και αφορούν τους κάλπηδες πολιτικούς και τα παράσιτά τους: επικοινωνιολόγους, διαφημιστές, image makers, δημοσιογράφους (με εξαιρέσεις φυσικά), επαγγελματίες παπαρολόγους γενικώς, αλλά και τη διεφθαρμένη ελίτ, που τους κουμαντάρει σαν μαριονέτες στη σκηνή ή καλύτερα σαν «αντιπάλους» στη σκακιέρα, απέναντι στο αποχαυνωμένο πόπολο. Κυρίαρχο ρόλο, επίσης, παίζει η τηλεόραση, με τους κλόουν πρωταγωνιστές της, σε αντιστοίχιση με τα σόσιαλ μίντια σήμερα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο.

Φυσικά από την εξίσωση δεν θα μπορούσε να λείπουν ο ερωτισμός, το φλερτ (ναι, υπήρχε κάποτε) και το σεξ, μιας και αυτό πρωταγωνιστούσε εκείνη την εποχή, σε μια χυδαία του έκφανση (από άποψη εμπορευματική), αλλά και γιατί είναι από τα αγαπημένα μου θέματα, μιας και απογυμνώνει τις σχέσεις των ανθρώπων από τα περιττά και τις συμβάσεις.

Μερικά ακόμα θέματα που παρελαύνουν είναι οι αστικές προκαταλήψεις, ο πόλεμος, η βία των μητροπόλεων, τα ναρκωτικά, η Ευρώπη, τα υπαρξιακά αδιέξοδα των νέων, η αναζήτηση νοήματος στον σύγχρονο κόσμο, η υποκρισία των ηθικολόγων και των ψευτοοικολόγων, οι επερχόμενες τεχνολογικές κατακτήσεις-εξαρτήσεις, οι τοξικές σχέσεις των ζευγαριών, το ατέλειωτο γλεντοκόπι ενός λαού που μέσα από τις επιλογές του προετοίμαζε το δυστοπικό του μέλλον κ.ά.

Ήταν πριν 30 χρόνια, και ήταν στιγμές από το μέλλον μας. Καλώς ήρθατε στον θαυμαστό νέο κόσμο μας. Μόνο που είναι ο χτεσινός!