«Είπα στον εαυτό μου: «Τώρα, κι εσύ, πρέπει να μάθεις να φεύγεις». Κι έτσι, σιγά-σιγά, άρχισα να τηρώ την υπόσχεσή μου. Άρχισα να φεύγω… Από τη μια κακοποιητική σχέση και απ’ την άλλη, από ανθρώπους τοξικούς, από συμβάσεις ασύμβατες με το εγώ μου, από ταμπέλες που έδειχναν προς το μέρος μου αλλά εμένα η κατεύθυνσή μου ήταν άλλη, από ελπίδες που οδηγούσαν σε απέλπιδες προσπάθειες, από όλα εκείνα που με φυλακίζουν.

Άρχισα να φεύγω και άρχισα να ζω. Και όλα αυτά, απ’ όταν έφυγες εσύ.
Λοιπόν, Ευχαριστώ.»
___
Η συλλογή πεζών σκέψεις σε παρένθεση ακολουθεί την πορεία της ηρωίδας στην πρώτη δεκαετία της ζωής της μετά την ενηλικίωση. Ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης μέσα από σχέσεις, συναισθήματα και αισθήσεις. Μέσα από κάθε κεφάλαιο αποκαλύπτεται -με ξεχωριστό τρόπο- ο πιο βαθύς της πόθος: να συνδεθεί· με τους άλλους, με τον κόσμο που την περιβάλλει και, τελικά, με τον ίδιο της τον εαυτό.

Βουτά στον έρωτα, διχάζεται, έρχεται αντιμέτωπη με την απώλεια, τον πόνο, τη θλίψη και την ενοχή, την ανασφάλεια και την αμφιβολία που κατακλύζει ολόκληρη τη γενιά της. Παλεύει με τον χρόνο και διεκδικεί κάθε παραπάνω δευτερόλεπτο που της ανήκει, ενώ πασχίζει να διαμορφώσει το είδωλό της στον καθρέφτη (έναν καθρέφτη που πολλές φορές ψεύδεται).

Αυτή η κομβική δεκαετία της ζωής της παίρνει χρώμα και άρωμα από το Εσύ. Ένα Εσύ που αλλάζει όψη και ιδιότητες. Κι έτσι, αρχίζει να ανακαλύπτει το Εγώ, ενώ οι σκέψεις της αρχίζουν να δραπετεύουν σιγά-σιγά από τις παρενθέσεις.