Γιάννης Ρούσος-Ρίζες- εκδόσεις Λέμβος

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη





Στην τελευταία επίσκεψη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, πλούσια σε περίπτερα εκδόσεων αλλά και εκδηλώσεων που δεν ήξερες ποια να πρωτοπρολάβεις να παρακολουθήσεις, γνώρισα και τις εκδόσεις Λέμβος, με αφορμή την έκδοση του συλλογικού τόμου «Τα καλοκαίρια μας», με επιμέλεια του συγγραφέα και ανθολόγου Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη. Ένας μικρός εκδοτικός οίκος, ζωής έντεκα χρόνων περίπου αλλά με προσεγμένα βιβλία, ξένων και Ελλήνων συγγραφέων που αξίζουν της προσοχής μας. Διηγήματα κλασσικών Ρώσων συγγραφέων, όπως του Τσέχωφ, του Τολστόι, του Μπουλγκάνοφ, αλλά και του Μωπασάν, του Λόρκα. Ελληνική πεζογραφία, πεζογραφία και δοκίμια καλούσαν τον επισκέπτη να τα ξεφυλλίσει. Ιδιαίτερα θα ικανοποιήσει αυτούς τους αναγνώστες που δεν προτιμούν τα ογκώδη βιβλία.



Επέλεξα ένα μικρό βιβλίο διηγημάτων 121 σελίδων με τον τίτλο Ρίζες, του Γιάννη Ρούσσου, που δεν τον γνώριζα μέχρι εκείνη τη στιγμή, αφού κινείται στον χώρο του θεατρικού έργου.



Ο Γιάννης Ρούσος γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1973 στην Αθήνα. Κατοικεί στο Ναύπλιο και έχει δύο γιους. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Επιστήμη Υπολογιστών σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί τα θεατρικά έργα του με τίτλους: Τζόγια («Δωδώνη»), Ποτέ το τελευταίο τσιγάρο («Δωδώνη»), Πάροδοι (τόμος που περιλαμβάνει τα κείμενα: «Περάσματα», «1124. Μην υποτιμήσει τη μισαλλοδοξία του πλησίον σου», «Παρακοιμώμενοι» και «Ξηρά τροφή για το ξημέρωμα»), Άρχοντας βασιλιάς Κείμενό του έχει συμπεριληφθεί στη συλλογή διηγημάτων των εκδόσεων «Ιανός» με τίτλο: «Η Αθήνα και το βιβλίο». Ποτέ δεν είναι αργά να γνωρίσεις νέους συγγραφείς. Αν και έχει γράψει θεατρικά έργα, αυτά τα έντεκα κείμενα που έχουν να κάνουν με τις ρίζες της ύπαρξής μας, μου άρεσαν.



Γράφει στο οπισθόφυλλο: «Η ζωή ενός ανθρώπου είναι μια συνεχής ακολουθία στιγμών. Έτσι, τουλάχιστον, την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Κάποιες αδιάφορες και βαρετές, άλλες ευχάριστες και χαραγμένες στη μνήμη για πάντα, στιγμές έρωτα, ταξιδιών, επιβίωσης, νοσταλγίας, γέννησης ή θανάτου… τόσο ξεχωριστές και ιδιαίτερες για τον καθένα».



Πόσο καθοριστικές είναι οι ρίζες μας τελικά στη συνέχεια της ζωής μας. Αναμφίβολα, υπάρχει η αλληλένδετη ανθρώπινη αλυσίδα παρελθόν-παρόν-μέλλον και κάθε κρίκος της είναι πολύ σημαντικός για τη συνέχεια μας. Μπορούμε να τις αγνοήσουμε τις ρίζες μας; Όχι. Μας μπόλιασαν με θετικά ή αρνητικά στοιχεία για να μπορούμε όταν έρθει η ώρα, η ωριμότητα, να τα εξελίξουμε, να τα ανατρέψουμε, ή να τα αφήσουμε όπως έχουν γιατί φοβόμαστε τις αλλαγές. Αν μας αρέσει να αφήσουμε πίσω τα στερεότυπα που μας μπόλιασαν οι δικοί μας αλλά και η κοινωνία με τα μη και τα πρέπει, τότε η ανατροπή γίνεται μονόδρομος και η αντισυμβατική συμπεριφορά είναι η καλύτερη στάση ζωής. Όταν θέλουμε να εκφραστούμε ελεύθερα και να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, όταν θέλουμε να καθορίσουμε εμείς πόσο ψηλά θέλουμε να φτάσουμε κι όχι οι άλλοι που ονειρεύονται τη ζωή μας για εμάς χωρίς εμάς, τότε αυτές οι έντεκα ιστορίες της ανατροπής θα μας αρέσουν πολύ. Εμβαθύνει στα συναισθήματα αφού όπως γράφει στο ομώνυμο διήγημά του «οι Ρίζες», δεν είχε δομημένα παιδικά χρόνια σε έναν τόπο, με συγκεκριμένους ανθρώπους. Έχει λοιπόν στιγμές, μνήμες. Κι αυτές οι μνήμες ταξιδεύουν, έχοντας την πένα του ως συνοδοιπόρο και εμάς τους αναγνώστες ως παρατηρητές στις διάφορες στιγμές της ζωής του. Ο στρωτός λόγος που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να μας ταξιδέψει με τα διηγήματά του, πιστεύω ότι θα μας ικανοποιήσει. Καλοτάξιδο να είναι!

«Ίσως διότι τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει και πολύ, μάλλον καθόλου-στις πεποιθήσεις των ανθρώπων από τότε» σελίδα 31



«Η απόρριψη από την οικογένεια μπορεί να φέρει σε τέτοια κατάσταση έναν άνθρωπο. Την έλλειψη της αγάπης στα πρώτα χρόνια της ζωής, δεν γίνεται να την ξεπεράσει ποτέ κανείς» σελίδα 49