Πού βρίσκεται η ομορφιά και πώς μπορούμε να την εντοπίσουμε; Σε τι θα μας βοηθήσει αν μαζέψουμε σταγόνες αγάπης για το δικό μας δοχείο; Πού μπορεί να κρύβεται η αγάπη; Πόσο βαθιά νοήματα κρύβονται πίσω από τις διαφορετικές μορφές της;

Η Γιώτα Αλεξάνδρου έγραψε μια υπέροχη ιστορία γεμάτη αγάπη σε όλες τις μορφές που μπορεί κανείς να φανταστεί, να περιγράψει και να αποτυπώσει. Κάθε δισέλιδο είναι και μια μικρή ιστορία διαφορετικών μορφών δοτικότητας και αγάπης, δοσμένες όλες με τέτοιο τρόπο που μπορούν να τις απολαύσουν μικροί και μεγάλοι αναγνώστες. Τα μικρότερα παιδιά μπορούν να ταξιδέψουν στις διάφορες και διαφορετικές περιστάσεις που αποτυπώνονται, να ξεκινήσουν δημιουργικές κουβέντες με τους γονείς τους και να μιμηθούν τα παραδείγματα των χαρακτήρων. Τα μεγαλύτερα μπορούν να ανακαλύψουν τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις και κυρίως πίσω από τις εικόνες, να ψάξουν και να αναλύσουν απεικονιστικά μυστικά και κρυμμένες έννοιες και να τα εφαρμόσουν στην καθημερινότητά τους.

Η συγγραφέας δε μιλάει μόνο για ρομαντικά πράγματα όπως η αγάπη ενός ζευγαριού και αυτή της μάνας αλλά και για πτυχές μιας δύσκολης και ενίοτε σκληρής καθημερινότητας είτε αυτή είναι η πάλη με μια ασθένεια είτε ένας αγώνας δρόμου για την ιατρική θεραπεία ή για το περιβάλλον. Όλες οι ιστορίες όμως είναι διάχυτες από αισιοδοξία και όλες παροτρύνουν για αγάπη, φροντίδα, έγνοια και υποστήριξη. Ένα βρέφος με τη μητέρα του, ένα συσσίτιο απόρων, ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει ένα κρυολόγημα, ο αρτοποιός που ετοιμάζει τα καρβέλια του, μια παρέα παιδιών που παίζει με τα φθινοπωρινά φύλλα, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που αναπολεί, ένα κορίτσι χωρίς χέρια που παίζει πιάνο, μια οικολόγος που αγωνίζεται για το καλό του πλανήτη, ένα βιβλίο που βρίσκουν δυο παιδιά μέσα στα γκρεμισμένα χαλάσματα αποτέλεσμα πολέμου, επιστήμονες που αγωνίζονται να νικήσουν μια αρρώστια-μάστιγα είναι προσεγμένα παραδείγματα που θα εμπνεύσουν τα παιδιά και θα τα γεμίσουν δύναμη, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.

Η εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη είναι συναρπαστική, πολύχρωμη και φωτεινή και υποστηρίζει το κείμενο με τον καλύτερο τρόπο, μιας και αποτυπώνει ταυτόχρονα ρεαλιστικά και υπαινικτικά τις ιδέες και τις σκέψεις της συγγραφέως. Για παράδειγμα η μητέρα είναι λευκή αλλά το μωρό σκουρόχρωμο, το κορίτσι στο πιάνο δεν το βλέπουμε ολόκληρο παρά μόνο τα πόδια του ενώ στην επόμενη σελίδα βλέπουμε έναν αναπάντεχο δεσμό με τον πρωταγωνιστή της επόμενης ιστορίας, τα χαλάσματα του πολέμου είναι γκρίζα και μαύρα αλλά τα παιδιά και το βιβλίο που ανακαλύπτουν είναι με έντονα χρώματα, στον τοίχο των επιστημόνων βλέπουμε την έλικα του DNA κ. ά. Όλα αυτά δημιουργούν ένα πολύχρωμο σύμπαν ιδεών, εννοιών και σκέψεων προς συζήτηση των μικρών αναγνωστών με τους γονείς τους και βοηθάνε πολύ στην εμπέδωση των νοημάτων και στον τρόπο αναζήτησης της αγάπης και της ομορφιάς που πηγάζει από αυτήν. Μου άρεσαν πολύ τα πουλιά-έγνοιες που φεύγουν μακριά από το ζευγάρι που φροντίζει ο ένας τον άλλον, οι ηλικιωμένοι που κοιτούν το φθινόπωρο της ζωής τους αναπολώντας, το πορτρέτο του αγοριού στην τελευταία σελίδα και όχι μόνο αυτά!

Για «Μια σταγόνα ομορφιάς» έγραψε η Γιώτα Αλεξάνδρου, για μια έννοια δηλαδή που τη βρίσκουμε παντού, ακόμη και σε αναπάντεχα σημεία. Η αγάπη που δίνει χωρίς να ζητά, η ζωή που ανασαίνει ελεύθερη στην αγκαλιά της φύσης, η αγάπη που θεραπεύει, η ζωή που ανθίζει μέσα στις δυσκολίες, η αγάπη της συντροφιάς που γλυκαίνει το βλέμμα, όλα τους είναι όμορφα και η Γιώτα Αλεξάνδρου τα χαρίζει απλόχερα στα μικρά παιδιά γεμίζοντάς τα εικόνες, ιδέες και σκέψεις για συζήτηση.