Η Αρετή Καμπίτση ζει και εργάζεται στα Χανιά. Σπούδασε Επιστήμες του Aνθρώπου, Λογοτεχνία στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του ΕΑΠ και αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Τρία διηγήματά της έχουν γίνει ταινίες μικρού μήκους. Το «Όχι δάκρυα για τη Φραν» είναι το τρίτο βιβλίο της.

Είναι το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γράφημα, μόλις 109 σελίδων. Πώς μπορούν να χωρέσουν σε τόσες λίγες σελίδες οι μνήμες μιας ζωής; Πώς μπορούν να χωρέσουν η απώλεια, η παραδοχή, η αποδοχή και η συγχώρεση που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο; Η Αρετή Καμπίτση κατάφερε με ρέοντα και συμπυκνωμένο λόγο να μας φέρει ένα σύγχρονο βιβλίο και να μας γνωρίσει την ηρωίδα της τη Μαντλίν που αναζητεί νέες προοπτικές στη ζωή της. Που παραιτείται από τη δουλειά της ως βιβλιοθηκάριου και αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει και χρειάζεται..Ποια είναι η νέα αρχή που επιδιώκει να κάνει στη ζωή της; Ποιο είναι το παιδικό της παρελθόν που δεν την αφήνει να φτάσει στην ολοκλήρωση; Γιατί αναλαμβάνει τον ρόλο της διορθώτριας και γιατί η εκδότρια της δίνει το συγκεκριμένο βιβλίο να διορθώσει; Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Πόσο αληθινοί είναι οι ρόλοι του συγγραφικού έργου που τις ανατίθεται; Η Αρετή Καμπίτση γράφει μια ιστορία κουβαλώντας τα αποστάγματα των σπουδών της στις Ανθρώπινες Επιστήμες και τα παντρεύει με τη συγγραφή. Βιώνει τα προβλήματα του νέου συγγραφέα, τις ανησυχίες για την έκδοση του πονήματος που ονειρεύεται να γίνει βιβλίο, την απόρριψη του αλλά και την παραδοχή του.

Θεωρώντας και η ίδια ως γυναίκα και συγγραφέας πως το μόνο όπλο της είναι η πένα ώστε να αγωνιστεί για τη παύση των γυναικοκτονιών, βάζει το πρόβλημα ωε κεντρική υπόθεση μια γυναικοκτονία. Μας ταξιδεύει νοερά στο νουάρ Παρίσι και ασχολείται με το αποτρόπαιο έγκλημα μιας γυναίκας που έχασε τη ζωή της από τον σύζυγό της, στη πολυκατοικία όπου μένει. Ξυπνούν μνήμες αλλά και φορτώνεται με ενοχές. Ενοχές που δεν θα την αφήσουν ήσυχη και θα την ταλαιπωρήσουν μέχρι το τέλος του βιβλίου. Ποιες ενοχές μπορεί να έχει μια ένοικος της πολυκατοικίας;,Μήπως γιατί ήξερε τι τραβά η δολοφονημένη από τον σύζυγό της και δεν μίλησε ώστε να αποτρέψει τον φόνο; Γράφει στη σελίδα 27 «Δυο πιστολιές ήταν αρκετές. Δεν θυμάμαι το όνομα της γυναίκας, αλλά ο ήχος της σφαίρας τη στιγμή που εκσφενδονίστηκε από το όπλο για να την αφήσει πεθαμένη υπάρχει ακόμη ολοζώντανος μπροστά μου, δεν έχει ησυχάσει ποτέ…» Τα μηνύματα του βιβλίου είναι καμπανάκια κινδύνου σε μια κοινωνία που ξέρει και δεν μιλά γιατί φοβάται. Απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες που δεν παίρνει την ευθύνη και δεν ενώνεται με το κίνημα metoo ώστε να μην υπάρχουν άλλα παρόμοια περιστατικά. Που δεν καταλαβαίνει ότι μπορεί αύριο να είναι η σειρά τους, σε κάποιο άλλο διαμέρισμα, στον δρόμο δίπλα στο αστυνομικό τμήμα, στο ποτάμι ή κομματιασμένες μέσα σε ένα σεντούκι.

Και ποιος είναι ο μυστήριος γείτονας που είναι ζωγράφος και πως συνδέεται με τον φόνο; Τι μυστικά μπορεί να κρύβει και γιατί το τραγικό αυτό γεγονός της διπλανής πόρτας δεν τον αφήνει να δημιουργήσει; Ποια είναι η Φραν και γιατί δεν πρέπει να ρίξει δάκρυα για εκείνη; Τα ερωτήματα του μυστηρίου είναι πολλά, το πέπλο απλώνεται πάνω από το Παρίσι. Καλοτάξιδο να είναι Αρετή Καμπίτση!

Σελίδα 88 «Τη χτύπησε, τον είδα με τα μάτια μου να τη χτυπάει και παράλληλα να την τραβά προς το μέρος του με τέτοιο πόθο και ηδονή που όσα χρόνια ήμουν μαζί του δεν το είχα νιώσει..»

Σελίδα 102 «Ποιος καθορίζει τις ζωές μας; Τι είναι αυτό που όλοι ζητάμε απεγνωσμένα που θα μας οδηγήσει στην ολοκλήρωση; Τι σημαίνει ολοκλήρωση; Και η ελευθερία; Τι είναι ελευθερία και πόσο ταυτίζεται με την ολοκλήρωση;»