«Εδώ και περισσότερο από είκοσι χρόνια που γράφω θεατρικά έργα, μου φαίνεται πως πάντα το σκεφτόμουν αυτό λίγο ή πολύ, παρόλο που δεν το διατύπωνα πάντα με τόσο επιγραμματικό τρόπο (κάτι για το οποίο ζητώ συγγνώμη από εκείνους που με άκουσαν μερικές φορές να ρητορεύω επί μακρόν κατά το διάστημα αυτών των είκοσι-τριών χρόνων...). Ωστόσο, δεν κατόρθωσα ποτέ να μιλήσω πραγματικά –τουλάχιστον να εξηγηθώ ξεκάθαρα– σε τι το θέατρο –ιδιαιτέρως το θέατρο– μπορούσε να με βοηθήσει ώστε να μην «ζω και σκέφτομαι σαν γουρούνι». Και σε αυτή την ερώτηση θα ήθελα να επιχειρήσω να καταθέσω σήμερα κάποια στοιχεία απάντησης.»
«Ο Félix Guattari μού ζήτησε να περιγράψω πώς θεμελιώνεται κατ’ εμέ η θεατρική πράξη. Πώς αυτή η πράξη γινόταν αντιληπτή από μέρους μου και πώς εξελισσόταν σε μια τελετουργία της υποκειμενικότητας. Σαν διαδικασία της μοναδικότητας. Ποια κατ’ εμέ ήταν τα κίνητρα, τα διακυβεύματα. Μού ζήτησε να αναφερθώ συνοπτικά σ’ εκείνο που ο ίδιος ονομάζει μοναδικές διευθετήσεις της εκφώνησης απ’ όπου πηγάζει κατ’ εμέ η θεατρική πρακτική.»
«Θα διευκρινίσω εξ αρχής ότι μου ζητήθηκε να εκφραστώ περισσότερο “με την καρδιά μου”, παρά με το περίβλημα μιας εννοιολογικής αμφίεσης της οποίας τα όρια δεν θα δυσκολευθείτε να αντιληφθείτε […]. Οι απόψεις που ακολουθούν στηρίζονται σε μια ονειροπόληση πάνω στην πρακτική μου. Η μοναδική τους φιλοδοξία είναι εκείνη ενός ειδικού απεσταλμένου της άλλης πλευράς του τέταρτου τοίχου […].»