Μια νέα γυναίκα, παντρεμένη και με δίδυμα παιδιά, προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στη ζωή της, γιατί δεν αφήνεται να νιώσει ποθητή ξανά, γιατί αποφεύγει τον άντρα της, γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί, πώς θα βρει ξανά τον εαυτό της και κυρίως πώς θα κρατήσει τον γάμο της, ειδικά όταν εμφανίζεται ο πρώην της. Το νέο ξεκαρδιστικό μυθιστόρημα του Αυγούστου Κορτώ είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, γεμάτο θανατηφόρες ατάκες και ρεαλισμό.

Η Αγγελική είναι δώδεκα χρόνια παντρεμένη με τον Κώστα, εργαζόμενη μητέρα δίδυμων πεντάχρονων αγοριών («Σαν να λέμε ζώνη αγνότητας», σελ. 23), του Νίκου και του Σταύρου («…οι γιοι μου θα είχαν απλά ονόματα, αν μη τι άλλο γιατί δεν θα άντεχα κάθε μέρα να γκαρίζω δέκα συλλαβές», σελ. 27) κι έτσι το άγχος της επιβίωσης γίνεται δυσβάσταχτο. Είναι πολιτική συντάκτρια σε εφημερίδα, οπότε πλην εκλογών, νομοσχεδίων, μεταρρυθμίσεων, έχει νορμάλ ωράρια, αν και το αντικείμενό της έχει περισσότερο στρες απ’ όσο είναι υγιές. Είναι πλήρως αφοσιωμένη στα παιδιά της («τη σπορά του Κθούλου»): «Μέσα σε μερικά λεπτά με ανεβοκατεβάζουν απ’ την παράνοια στην κατάνυξη, με σταυρώνουν μέχρι να πέσουν για ύπνο αλλά άπαξ και ξεραθούν δεν έχω καλύτερο απ’ το να τα χαζεύω να κοιμούνται..» (σελ. 19-20). Παραδέχεται πως τα κακόμαθε και δέχεται με στωικότητα (όχι συχνά) τις συνέπειες της λανθασμένης διαπαιδαγώγησης: «Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να πίνεις συνέχεια χωρίς να γίνεις αλκοολικός, η μητρότητα θα ήταν παιχνιδάκι» (σελ. 175). Φασαριόζικα, αυθάδη, αγενή, φιλοπερίεργα, δε θέλεις και πολύ: «Κοιτάζω ολόγυρα τις άλλες οικογένειες. Να ‘ναι καμιά που θέλει δυο παιδιά ακόμα;» (σελ. 183). Ή έστω: «Αν σκηνοθετήσουμε τον θάνατό μας, πόσα χρόνια λες ότι μπορεί να τα κρατήσει η μάνα σου;» (σελ. 222).

Με τον σύζυγο, «η εξουθένωση μας κλέβει τη μιλιά και τα ερωτόλογα μοιάζουν άθλος» (σελ. 23). «Είμαστε κι οι δύο σάπιοι, ξενυχτισμένοι, κι η σιωπή μας είναι γεμάτη απ’ τα μυστικά που κρύβει ο καθένας μας» (σελ. 119). Τι γίνεται λοιπόν όταν μια ειδοποίηση από το Tinder της αποκαλύπτει ότι ο άντρας της έχει προφίλ σε αυτήν την εφαρμογή; Γιατί έγινε μέλος, τι αποζητάει, ως πού σκοπεύει να φτάσει; «…αισθάνομαι ότι τον ξέρω όσο και τον εαυτό μου κι η ιδέα ότι μπορεί να έχει ένα σκοτεινό κομμάτι, μια κρυφή ζωή, με γεμίζει νοσηρή περιέργεια» (σελ. 133). Και μέσα σ’ όλα αυτά επιστρέφει μετά από δεκαέξι χρόνια ο πρώην της, ο Στέλιος! Αλαζονεία, ναρκισσισμός, κενοδοξία σε πρώτο πλάνο, αυτά ήταν τα γνωρίσματα που η ερωτοχτυπημένη Αγγελική αρχικά παρέβλεπε, αφοσιωμένη στην εξωτερική ομορφιά και στη γοητεία του: «…θα καταλήγαμε να κάνουμε έρωτα με τον εαυτό του…αυτό που προέχει είναι η αντανάκλασή του στα μάτια των άλλων» (σελ. 113). Γιατί όμως κολακεύεται και ιντριγκάρεται κι απαντάει στα πρώτα του μηνύματα; Και το κυριότερο, τι θέλει τώρα στη ζωή της αφού ξέρει πως: «Η αρχαιολογία του έρωτα είναι τρομερά βαρετή» (σελ. 51)

Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Αγγελικής ζούμε καταστάσεις της διπλανής πόρτας, αληθινές, οικείες, άκρως ρεαλιστικές και καθόλου παρατραβηγμένες. Το βιβλίο κυλάει και φεύγει σα νεράκι, με το χιούμορ να έχει την πρωτοκαθεδρία κι όσο φεύγουν οι σελίδες δε γίνεται να μη θαυμάσεις και πάλι την αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα και την ικανότητά του να μπαίνει σωστά και ταιριαστά στη θέση των ηρώων του αλλάζοντας τακτικά «προσωπεία» και χαρίζοντας έτσι δυνατές εικόνες και αληθινά ψυχογραφήματα. Ταυτόχρονα, η καθημερινότητα της μέσης σύγχρονης γυναίκας, με τις ανασφάλειες, τον φόβο, το άγχος, τη ρουτίνα, τη στασιμότητα, τα σπασμένα νεύρα, την κούραση δίνεται όπως πρέπει, χωρίς υπερβολές ή παρατραβηγμένες περιγραφές που να εκβιάζουν το γέλιο. Αυτό βγαίνει αυθόρμητα χάρη στις γλωσσοπλαστικές ατάκες και στην τραγικωμικότητα των καταστάσεων που βιώνουν όλοι οι χαρακτήρες, εξ ου και μουδιάζεις όταν διαπιστώνεις πόσο αληθινές και ρεαλιστικές είναι αυτές και κυρίως ότι κάλλιστα θα μπορούσαν να τύχουν και σε σένα.

Οι εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεθέρες, με τη μία «…όποτε μιλάει για τα βάσανά της, το κάνει ελλειπτικά, αντί για ολοκληρωμένες διατυπώσεις, πετάει μπηχτές» (σελ. 38), κλεισμένη στο σπίτι, παλαιών αρχών, με αυστηρή διαπαιδαγώγηση εξ ου και λείπει της Αγγελικής μια ουσιαστική σχέση μάνας-κόρης («Αν η μητρότητα μοιάζει με ηφαίστειο στοργής, κάποιες μανάδες είναι ανενεργές», σελ. 39) και την άλλη με ένα κρυφό τραύμα από το οποίο ξεφεύγει πλέκοντας, οι κολλητές της πρωταγωνίστριας Νατάσα, Ελίζα, Μανταλένα, από τις οποίες καμία δεν απέκτησε παιδιά για διάφορους λόγους που εξηγούνται στο βιβλίο, ο αρχισυντάκτης Κύριλλος, παντρεμένος με τη Γιώτα και πατέρας της Αμαλίας, που έχει Άσπεργκερ και αδιανόητο μουσικό ταλέντο, φυσικά ο μαμάκιας πρώην Στέλιος που παραμένει όμορφος και εγωπαθής και άλλοι αποτελούν τον κύκλο της ηρωίδας του βιβλίου και ο καθένας τους βιώνει και μια διαφορετική καθημερινότητα, οπότε ο συγγραφέας βρίσκει άφθονο χώρο για ενδιαφέρουσες ιστορίες που προκαλούν γέλιο και ταυτόχρονα συγκίνηση.

Δια πυρός και σιδήρου περνάει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι του μυθιστορήματος. Πονηρές σκέψεις, πειρασμοί, προσωπικές στιγμές, απομόνωση, φοβίες και άγχος, καταστάσεις και στιγμές που ή θα τους ενώσουν ή θα τους χωρίσουν για πάντα. Τι θα συμβεί λοιπόν στη σχέση τους; Tinder («σαβούρα του κερατά»), μοιχείες, queer θεματολογία, σχέσεις γονιών και παιδιών και γονιών μεταξύ τους, πεθερές τοξικές («Θα μας έκλεινε όλους φυλακή και μετά θα παραπονιόταν γιατί δεν της γράφουμε», σελ. 123) και γλυκούλες με αφοσίωση στο κατευναστικό πλέξιμο, οι μεταγενέστερες συνέπειες της πρόχειρης διατροφής, το πλούσιο σε βωμολοχίες λεξιλόγιο των πεντάχρονων, το on-line πόκερ, η εφήμερη απόδραση χάρη στο αλκοόλ (αρκεί να μη μυρίζεις «σαν το φανελάκι του Μπουκόφσκι»), άγχη, προσδοκίες, απογοήτευση, ρουτίνα, όλα περνάνε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με ρεαλισμό, παραστατικότητα και φυσικά το αγαπημένο χιούμορ του Αυγούστου Κορτώ που δεν αφήνει τίποτα όρθιο…ή μάλλον άπαρτο! Ούτε τον εαυτό του: «-Πρέπει να γυρίσω τη συνέντευξη του Κορτώ. -Α, χαβαλέ δουλειά. Αυτός μιλάει τρεις ώρες μόνος του χωρίς ανάσα» (σελ. 127). Κι όλα αυτά για να καταλήξουμε σε μια τρυφερή αλήθεια: «Ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου δεν ζει μονάχα στο κρεβάτι, τον πιο πολύ καιρό κάθεται πλάι σου στον καναπέ» (σελ. 228). Γέλασα και προβληματίστηκα, διασκέδασα και συλλογίστηκα. Όπως πάντα!