Απ’ τη μια η μουρλοπρογιαγιά μου η «κοντέσα» με το αγιάτρευτο ψώνιο της, απ’ την άλλη η κυρία βουλευτού —ανάθεμα τα ρουσφέτια, κι απ’ την παράλλη ο ακατονόμαστος παππούς μου— ντροπή κι αίσχος τού ανθρώπινου γένους, με κατάντησαν να μην ξέρω πού να κρυφτώ… Εξαιτίας τους λοιπόν, αρχίνησε εναντίον μου μια ξεκαρδιστική και αποκρουστική συνάμα διαπλοκή, ανάμεσα στο γέλιο και το γελοίο, αν και υπολειπόταν κάπου μισός αιώνας για να γεννηθώ. Με καταδίκασαν δηλαδή προκαταβολικά και δίχως υπαιτιότητά μου, να μην τολμώ να συστηθώ. Μπορούσα όμως να το αποφύγω; Κι αυτή η καταδίκη μου, από μικρό παιδάκι κιόλας, μου τρικλοπόδιαζε τη ψυχολογία σε κάθε μου βήμα. Απ’ το δημοτικό σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο και μετά που πήρα το πτυχίο τής ιατρικής, κι απ’ όταν γνώρισα την αγαπημένη μου και μέχρι που γκριζάρισαν τα μαλλιά μου… Για τούτο μάλλον αποφάσισα να γίνω ψυχίατρος, αν κι ο φίλος μου ο Λευτεράκης επέμενε, πως αν δεν έγραφα στα παπούτσια μου αυτήν την ερήμην μου καταδίκη, σίγουρα θα χρειαζόμουν εγώ ψυχίατρο κάποια στιγμή… Κι εδώ που τα λέμε, αν δεν υπήρχε κι ο θρυλικός παπα-Άσχετος να μου εξιστορήσει τα πάντα και να με μπολιάσει απ’ τα μικράτα μου μ’ ατσάλι ιστορικό μα και κοινωνικό, δεν γλίτωνα τον ζουρλομανδία… Αμ εκείνη η μαύρη πέτρα που έριξα πίσω μου όταν έφευγα απ’ το μεγαλοχωριό μου; Άλλη μια τέτοια είχα ρίξει όταν απολύθηκα απ’ τον στρατό και παραλίγο να βρεθώ σιδηροδέσμιος ως τρομοκράτης. Είχα πετύχει άθελά μου —εκεί στην πύλη τού στρατοπέδου— έναν καραβανά στο δόξα πατρί… Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχάσω… Για πολλά γέλια η κατάσταση όπως θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, μα δεν έφταιγα καλά και σώνει εγώ. Την βασική και κύρια ευθύνη την είχαν οι ηθικοί αυτουργοί, ανάθεμα …της αριστοκρατίας το ανάγνωσμα!
Με τιμή, Ο πρωταγωνιστής τού έργου