Ένας άντρας είναι σε κώμα. Μια γυναίκα σιχαίνεται το κυνήγι τρούφας. Μια σειρά δολοφονιών που αναστάτωσαν τους πάντες πριν μερικά χρόνια φαίνεται πως συνδέονται με ένα καινούργιο σερί θανάτων. Μια νέα κοπέλα ζει την απόλυτη φρίκη. Ένας έφηβος ανακαλύπτει το σκοτεινό μυστικό του πατέρα του. Ένας αστυνομικός προσπαθεί να συνδέσει όλους αυτούς τους φαινομενικά άσχετους κρίκους. Θα τα καταφέρει;

Ο Βάιος Κουκκόνης έστησε με έναν αρκετά διαφορετικό τρόπο γραφής ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα όπου τα πάντα γκρεμίζονται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται αρχικά. Ξεκίνησα να το διαβάζω κρατώντας τις απαραίτητες σημειώσεις, σύντομα όμως διαπίστωσα πως αυτό ήταν ανέφικτο, μιας και τα πρόσωπα του βιβλίου διαδέχονται το ένα το άλλο, φεύγουν και ξανάρχονται, τα συναντάμε από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες και μπαίνουμε στις ζωές τους από ξεχωριστές κάθε φορά πόρτες. Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με τρόπο που ίσως μπερδέψει και κουράσει αν κάποιος σταματήσει την ανάγνωση για να συνεχίσει αργότερα, μιας και χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση όσο προχωράνε οι εξελίξεις, αφού από το αρχικό σημείο αφήγησης γυρνάμε στο χτες κι από κει ακόμη πιο πίσω για να ξανάρθουμε μπροστά χρονικά και μετά ξανά στο τότε. Όλα αυτά βέβαια είναι απαραίτητα για να συμπληρωθούν οι ψηφίδες που λείπουν και για να κατανοήσουμε κάποιες πράξεις και κάποια αιτιατά που θα δικαιολογήσουν τη δράση και θα οδηγήσουν σε μια σειρά αποκαλύψεων που θα κορυφώσουν το σασπένς.

Ο συγγραφέας μάς συστήνει τον αστυνόμο Τριαντάφυλλο Βερβέρογλου που ανυπομονεί να λύσει την υπόθεση με τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες για να πάει επιτέλους διακοπές, τη ζωγράφο Κατίνα που σιχαίνεται το φθινόπωρο γιατί τρέχουν όλοι στο δάσος να βρούνε τρούφες, κάτι που όμως αναγκάζεται να κάνει κι εκείνη όταν δέχεται την πρόταση του παντρεμένου εραστή της, Γεράσιμου, μια αντροπαρέα με κρυμμένα μυστικά που θα βγουν στο φως και θα φέρουν την καταστροφή όταν βγουν κι αυτοί για τρούφες, έναν πατέρα που προσπαθεί να έρθει κοντά στον γιο του μετά τον θάνατο της μητέρας του παιδιού και γυναίκας του αλλά το χάσμα που τους χωρίζει είναι τεράστιο, έναν μοναχό που αφοσιώθηκε στον Θεό για να ξεχάσει και να συγχωρέσει, μια χωρισμένη γυναίκα που φαίνεται πως παίζει σημαντικότερο ρόλο στην ιστορία απ’ ό,τι φαίνεται αρχικά κλπ. Απανωτές ανατροπές γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων του βιβλίου, ενοχές και τύψεις οδηγούν σε απονενοημένα διαβήματα και ο συγγραφέας δε διστάζει να καταρρίψει κάθε στερεότυπο αφήγησης, ισοπεδώνοντας τα πάντα με αληθοφάνεια και λογικό ειρμό. Όσο προχωράει η ανάγνωση βυθιζόμαστε στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, οι χαρακτήρες αλλάζουν θέσεις και ρόλους και η μεγάλη ανατροπή με άφησε με το στόμα ανοιχτό.

Το »Κυνήγι τρούφας» είναι ένα διαρκές παιχνίδι του συγγραφέα με τον αναγνώστη, μια νοητική πρόκληση για όποιον θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια των πρωταγωνιστών στο δάσος για τρούφα και ταυτόχρονα ένα κείμενο με καταιγιστική δράση που όμως απαιτεί προσοχή και προσήλωση κατά την ανάγνωση. Όλα αυτά δίνονται με ρεαλιστικές περιγραφές του τοπίου και της φύσης όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα (ορεινό χωριό, αντροκρατούμενο καφενείο, ποικιλία χρωμάτων και εικόνων ως προς το βουνό και το δάσος), καθώς και με παρομοιώσεις και μεταφορές που στολίζουν το κείμενο και δημιουργούν μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα υποβλητική ατμόσφαιρα. Μύριζα τη φύση, άκουγα τον άνεμο, απολάμβανα κάθε χρώμα που αποτύπωνε ο συγγραφέας στο τοπίο και ταυτόχρονα διάβαζα μια ιδιαίτερη αφήγηση που στην αρχή με άφηνε με πολλά κενά και ερωτήματα, τα οποία φυσικά απαντώνται αλλά με απροσδόκητο τρόπο. Από το ένα σκέλος της ιστορίας μπαίνουμε απροσδόκητα σε ένα άλλο, με τους ήρωες του βιβλίου να έχουν κάθε φορά έναν μυστηριώδη ρόλο, οπότε πώς συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους, σε ένα κείμενο όπου μια λέξη, μια πρόταση, μπορεί να φέρει μεγάλες αποκαλύψεις; Ο συγγραφέας έχει καλά κρυμμένους άσους και τους αποκαλύπτει μόνο όταν πρέπει.