Το βιβλίο επιχειρεί να εξετάσει το ρυθµιστικό φαινόµενο, καθώς και τις Ανεξάρτητες Αρχές που το εκφράζουν θεσµικά, από τη σκοπιά της πολιτικής επιστήµης αλλά και υπό µία ευρεία κοινωνικο-ιστορική οπτική, έτσι ώστε να ερευνηθεί µε τη µεγαλύτερη δυνατή έκταση, αντικειµενικότητα και συνέπεια αλλά και να γίνει δυνατή η συγκρότηση µιας ουσιώδους ριζοσπαστικής κριτικής του. Στόχευσή του είναι να αναδείξει την αλληλεξάρτηση του θεσµού των Ανεξαρτήτων Αρχών µε τους εκάστοτε οικονοµικούς και πολιτικούς συσχετισµούς, αλλά κυρίως τη σηµερινή του σχέση µε την πολιτική στρατηγική του νεοφιλελευθερισµού και την ευρύτερη τάση αποδυνάµωσης του κράτους.

Επίσης, επιχειρείται µία σκιαγράφηση της ελληνικής ρυθµιστικής πραγµατικότητας και µία κατηγοριοποίηση και συγκριτική ανάλυση των υπαρχόντων Ανεξαρτήτων Αρχών στην Ελλάδα, ενώ αναλύεται περαιτέρω µία εκ των κατηγοριών, και ειδικότερα αυτή των Αρχών προστασίας δικαιωµάτων. Περιγράφεται η ιδιαίτερη θέση που κατέχουν εντός του ελληνικού θεσµικού οικοδοµήµατος, οι δυνατότητες, καθώς και τα όρια της δράσης τους και αναδεικνύεται η απόσταση που υπάρχει µεταξύ του ρόλου τους σε συµβολικό επίπεδο και της πραγµατικής επιρροής που ασκούν. Ενώ προβάλλονται ως βαρύτιµοι αρµοί της κρατικής συγκρότησης και ως ακριβά στολίδια του συστήµατος εξουσίας, στην πράξη καταλήγουν να είναι θεσµοί κενοί περιεχοµένου και ουσίας, αφού ουδέποτε χειραφετήθηκαν και απέκτησαν αντίστοιχη ισχύ και επιρροή, αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι κίβδηλα κοσµήµατα της εξουσίας.