Τεύκτρος Μιχαηλίδης-Ένα πτώμα στην αυλή της Αμαλίας-Εκδόσεις Ψυχογιός

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο Τεύκτρος Μιχαηλίδης καθιερωμένος πλέον συγγραφέας της αστυνομικής λογοτεχνίας με πλούσιο σε αριθμό αστυνομικών μυθιστορημάτων στο βιογραφικό του, με βραβεύσεις και μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες, εξέδωσε φέτος ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα παντρεύοντας την ιστορία με το μυστήριο και τους φόνους, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μας ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, στην Αθήνα του 1850. Μια Αθήνα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, μετά την κυριαρχία τετρακοσίων χρόνων από τους Οθωμανούς. Σε μια Αθήνα με δρόμους γεμάτους λάσπη, καφενέδες, χαμάμ, χαρτοπαικτικές λέσχες, αρχαιότητες, εκκλησίες. Άφησαν επίσης τον ραγιαδισμό και πολλά ακόμη απομεινάρια ως προικώο, αναχωρώντας από τη χώρα. Σίγουρα, αυτά τα απομεινάρια θα χρησίμευαν στους διαδόχους τους. Έναν λαό που προσκυνά, εύκολα τον υποτάσσεις και επιβάλλεις τις απόψεις σου.

Ένα μεγάλο χωριό ήταν η τότε Αθήνα. Μα έλαμπε η Ακρόπολη «σε πείσμα των βιαστών της, Τούρκων, Εγγλέζων, Βενετσιάνων, σε πείσμα ακόμη και των καλόγερων που είχαν πασχίσει να την αλλαξοπιστήσουν, λες και είχε ποτέ της άλλη πίστη πέρα από το σέβας της στο φως. Ακρωτηριασμένη, σκυλεμένη αλλά όρθια», όπως πολύ όμορφα την περιγράφει ο συγγραφέας. Σε μια Αθήνα που η βασίλισσα έχει εγκατασταθεί στα Ανάκτορα και οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι προστάτες της δηλαδή, Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία, μέσω των πρεσβευτών της, καθορίζουν, επεμβαίνουν, επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Πάντα θέλαμε ως χώρα τους κηδεμόνες, πόσο περισσότερο τότε που προσπαθούσαμε ως χώρα να χαράξουμε την πορεία μας. Όλοι οι πολιτικοί τάσσονταν με παρατάξεις, φιλογαλλικές, αγγλόφιλες και προσπαθούσαν να ισορροπήσουν το υπουργικό συμβούλιο, όπως ο Κριεζής ενώ ο βασιλιάς έκλινε περισσότερο στη Ρωσία. Αλήθεια; Ποιος τασσόταν με το Ελληνικό συμφέρον;

Ας έρθουμε στο μυστήριο. Πώς έμπλεξε ο συγγραφέας την ιστορία με το μυστήριο;. Η Αγγελική Δελβενιώτη, δεσποινίς επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας, βρίσκεται νεκρή στο λιθόστρωτο, κάτω από το παράθυρο του διαμερίσματός της στα Ανάκτορα. Όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα μοιραίο ατύχημα. Η Αγγλίδα Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, που εκείνο τον καιρό βρίσκεται στην Αθήνα περνώντας τις μέρες της με την επιστήθια φίλη της, Φράνσις Χιλλ, διευθύντρια του πρώτου ελληνικού παρθεναγωγείου, έχει αντίθετη άποψη. Ποιοι την βοήθησαν να βρεθεί στη λύση του; Τι σχέση έχει ο φόνος ή οι φόνοι με τα παιχνίδια εξουσίας, τις διπλωματικές ίντριγκες, τους εκβιασμούς που κλονίζουν τα Ανάκτορα;. Γιατί η βασίλισσα Αμαλία παρακάλεσε να γίνει η εξιχνίαση του θανάτου με άκρα μυστικότητα; Ποιους φοβόταν και γιατί;

Στο μυθιστόρημα βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένας άλλος κόσμος. Δεσποινίδες επί των τιμών, ιπποκόμοι, μεγάλες σάλες χορού, θέατρο όπου έπαιζαν όπερες για τους ξένους καλλιεργημένους πολίτες ή ταξιδιώτες της. Πού να ξέρουν οι κακόμοιροι Έλληνες από όπερα; Στην Αθήνα εκείνης της εποχής ανταμώνουμε τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τον Γκυστάβ Φλωμπέρ, την Αυστριακή υψίφωνο Καρολίν Ούνγκερ-Σαμπατιέ που θα βρεθούν μπλεγμένοι με τους μυθοπλαστικούς ήρωες αυτής της ιστορίας. Όπως τη δολοφονημένη Αγγελική Δελβενιώτη, τη Σοφία Δελημάρκου, τη Βασιλική Σπετσέρη, οι οποίες ήταν δεσποινίδες επί των τιμών, τον Φρανς Κέσελ έμπιστο της Αμαλίας και συνεργάτη της Φλόρενς στην εξιχνίαση του φόνου, τον τυχοδιώκτη Δαμιανό Γεωργιάδη, τον Δεληπέτρο, φίλο του Γεωργιάδη, τη λαίδη Σεσίλια Στάνλεϋ και άλλους, δευτερεύοντες ήρωες που χωρίς αυτούς δεν θα στηνόταν τόσο ενδιαφέρον το σκηνικό της ιστορίας μας. Το βιβλίο διαβάζεται ως παραμύθι, με ρέοντα λόγο και εικόνες που ταξιδεύουν. Για το ιστορικό κομμάτι, οι αναγνώστες θα διαβάσουν γεγονότα, ίσως πρωτάκουστα που θα τους θλίψουν, όχι πως δεν τα γνωρίζουν, γιατί η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται στη μικρή μας χώρα. Καλοτάξιδο κύριε Μιχαηλίδη!

«Ναι, σας πήρε ο πόνος για τους Έλληνες. Κι εσάς και τους συμπατριώτες μου, και τους Γερμανούς τους βασιλιάδες τους, που νομίζουν ότι επειδή φορέσανε φουστανέλες και σεγκούνες γίνανε Ρωμιοί. Φταίνε όμως οι ίδιοι οι Έλληνες. Έναν κυβερνήτη της προκοπής είχαν και τον καθαρίσανε»