Το Ημερολόγιο ενός ακαλλιέργητου ανθού είναι μια πολλαπλή καταγραφή βίας. Είναι επίσης μια ιστορία μερικής συγχώρεσης, ένας ποιητικός μονόλογος που προσπαθεί να δώσει απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα, μια έξοδος από το τραύμα και το πένθος.
Η ηρωίδα του Ημερολογίου αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δυσλειτουργική της οικογένεια και να διαχειριστεί το μέλλον της με την ελευθερία του αυτοφυούς, του “ακαλλιέργητου”, αυτού που μοιάζει να έχει φυτρώσει κατά τύχη. Όμως, αυτή της η φυγή θα εξελιχθεί σε μία πορεία αυτογνωσίας, καθώς η ίδια σταδιακά καλλιεργείται από την επαφή της με τον πόνο, μοιραία καταλήγοντας σε κάποιο αποτέλεσμα συγχώρεσης. Μέσα από αυτήν τη διαδρομή, αναλαμβάνει το όνομα που της ανήκει, συμφιλιώνεται με τα μυστήρια και με τα μυστικά, χτίζει τη σχέση με τον Εαυτό, όπως επίσης και με το πρωταρχικό της αντικείμενο επιθυμίας, την εσαεί απούσα Μάνα-Σύμβολο, πια ξανακερδισμένη μέσα από την αναγνώριση.