«[…] Έχω μια αιωνιότητα να ακούσω τη μελωδία της άρπας. Θέλω να ακούσω μια μελωδία, το έχουν τόσο ποθήσει τα κλαδιά μου!»
Το Αρπιστό Μανιτάρι δεν της αρνήθηκε, κι έτσι έβαλε όλη του την εξαιρετική ικανότητα στις χορδές της άρπας.
Και ήχος, μαγικός και αρμονικός, περιέβαλλε το τοπίο και τα κλαδιά τής Σαμανκιάς πήγαιναν δεξιά και αριστερά και οι ηχητικές μεταμορφώσεις πέταξαν στα κλαδιά της και χόρευαν μαζί αιωρούμενα με τις χρωματιστές μεταμορφώσεις των κλαδιών της Κρατούσας και οι ηλιαχτίδες ζήλεψαν που δεν μπορούσαν και εκείνες να κατέβουν να χορέψουν μαζί με τις μεταμορφώσεις, μα ο Λαμπερός Ήλιος δεν χαλούσε χατίρια και τις άφησε να κατέβουν κι αυτές.
Ήταν μια αιωρούμενη οπτασία όπου όλα τα αερικά είχαν μαζευτεί δημιουργώντας μια χορευτική συγχορδία ήχων και χρωμάτων και τα πλάσματα όλα του δάσους συμμετείχαν με τα πνεύματά τους και η μελωδία ακούστηκε έως το Σκοτεινό Δάσος και κάποια πλάσματα, που είχαν αντισταθεί στη μοχθηρία του Σκοταδένιου, χαμογελούσαν γιατί γνώριζαν πως ακόμα υπήρχε ελπίδα.