Μια ανάμνηση που είχε για χρόνια ξεχάσει, ζωντάνεψε με αφορμή το ερώτημα του γιου του για το εάν είχε κάνει ποτέ ράμματα. Η απάντηση ήταν αρνητική, αλλά πρέπει να ήταν γύρω στα έξι, όταν ένα βαθύ χτύπημα στο γόνατο έμοιαζε να χρειάζεται επειγόντως τη φροντίδα γιατρού. Η διάγνωση έγινε από μία μαμά, αυτόπτη μάρτυρα του ατυχήματος, που αποφάνθηκε ότι η πληγή απαιτούσε τρία τουλάχιστον ράμματα, γεγονός που τον έκανε να φύγει τρέχοντας στο σπίτι. Και μόνο στην ιδέα της βελόνας να ράβει το πόδι του άρχισε να τρέμει. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψει σε κανέναν να τον υποβάλει σε μια τέτοια διαδικασία.
Για καλή του τύχη, το πόρισμα του δικού του πατέρα ήταν διαφορετικό. Αφού καθάρισε καλά την πληγή και απολύμανε την περιοχή με ιώδιο, είδε ότι η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη και η μετάβαση στο κέντρο υγείας δεν κρίθηκε απαραίτητη. Έτσι, ξεκίνησε μια περίοδος καθημερινής φροντίδας του γονάτου, όπου κάθε βράδυ αφηνόταν με εμπιστοσύνη στα χέρια του πατέρα του, ο οποίος έβγαζε προσεκτικά τη γάζα, καθάριζε την πληγή, έριχνε σουλφαμιδόσκονη, έβαζε μια καθαρή γάζα και την έδενε απαλά με τον επίδεσμο. Σε δύο εβδομάδες η πληγή είχε κλείσει αφήνοντας στο γόνατό του μια μικρή ουλή που ακόμη τα καλοκαίρια δεν μαύριζε από τον ήλιο, ενθύμιο των παιδικών χρόνων που είχαν ανεπιστρεπτί περάσει... και που τώρα με απόλυτη λεπτομέρεια ανέσυρε από την μνήμη του.