Απεφοίτησα από την ιατρική σχολή του ΑΠΘ το 1980 και ασκώ ομοιοπαθητική επί 38 συναπτά έτη. Σήμερα το 2023, φθάνοντας σιγά-σιγά προς το τέλος της σταδιοδρομίας μου, αναλογίζομαι τα πεπραγμένα μου. Έχω δει πάνω από 25.000 ασθενείς. Έχω πάρει μεγάλες χαρές, αλλά και μεγάλες λύπες. Άλλοτε έχω εκπλαγεί θεραπεύοντας τα «αθεράπευτα» και άλλοτε «έχω πνιγεί σε μια κουταλιά νερό». Τι φταίει;
Η επιτυχής ή όχι αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Ο κυριότερος είναι η έγκαιρη προσέλευση του ασθενούς, πριν επέλθουν μορφολογικές αλλοιώσεις, η οποία όμως πρέπει να είναι εθελούσια. Η θεραπεία είναι προσωπική απόφαση. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται σωστή πληροφόρηση, ώστε να προσέλθει εν επιγνώσει, βοηθώντας τον γιατρό να κατανοήσει το βάθος της περίπτωσης, τι είναι θεραπεύσιμο και τι όχι, ή ακόμα και να αυτοθεραπευτεί, γιατί η ανάγνωση του μηνύματος του συμπτώματος και ο σεβασμός του, συμβάλλουν στην επαναφορά της υγείας, αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης και αναθεωρώντας την στάση ζωή μας.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει πολλές ομιλίες στον κόσμο, με αποκορύφωμα την έγγραφη αποτύπωση, επί χάρτου, των απόψεών μου, όπως διαφαίνεται και στο παρόν πόνημα.
Ελπίζω να αγγίξει κάποιες ψυχές, ρίχνοντας λίγο φως στην ατραπό του βίου μας, ώστε-φιλοσοφώντας-να μετουσιωθεί σε ένθεο αιώνια ΖΩΗ.