Αυτό που κυριαρχεί περισσότερο στην παραβολή του Ασώτου, αυτό που λάμπει πιο πολύ και φωτίζει τα σκοτάδια της ασωτίας και απελπισίας του ασώτου και τον οδηγεί στην απόφαση της επιστροφής, είναι η μορφή του πατέρα της παραβολής, σε τέτοιο βαθμό, που η παραβολή θα μπορούσε ίσως να έχει άλλο όνομα· παραβολή όχι του ασώτου υιού, αλλά παραβολή του οικτίρμονος πατρός…

Τα στοιχεία που συνθέτουν τη μορφή αυτή του πατέρα μελετούμε στο παρόν βιβλίο. Την ανερμήνευτη αγάπη του και την παράδοξη και απροσδόκητη ανοχή του, τη μακροθυμία του, το έλεος και τους οικτιρμούς του. Ώστε να επιστρέψουμε κι εμείς στο σπίτι του Πατέρα, σ’ Εκείνον που με απέραντη αγάπη μας περιμένει, κάθε φορά που η δυσώδης αμαρτία μας νικά και μας απομακρύνει από την πατρική οικία.