Την προηγούμενη Τρίτη περπατώντας από το Πανεπιστήμιο προς τη Σόλωνος, ένα περίπτερο είχε βγάλει πάγκους με καινούρια βιβλία, δεν τους έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί τα μάτια μου είχαν πάει ήδη στον πίσω πάγκο και συγκεκριμένα σε ένα μικρό κόκκινο ταλαιπωρημένο βιβλιαράκι. Σκληρό εξώφυλλο όπως και το περιεχόμενο του. Τυπώθηκε για πρώτη φορά το 1946, το δικό μου πλέον κόκκινο βιβλίο τυπώθηκε τον Μάρτιο του 1978.Στις 27 Οκτωβρίου του 1942 ο Βενέζης συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, μέσα στο χώρο της εργασίας του, στην Τράπεζα της Ελλάδος, κατά την διάρκεια εκδήλωσης αφιερωμένης στους νεκρούς συναδέλφούς τους, του πολέμου της Αλβανίας. Μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ και κρατείται στην πτέρυγα των μελλοθανάτων, το Μπλοκ C- [1]για 23 ημέρες. Αυτή η εμπειρία θα σταθεί η πηγή έμπνευσης του θεατρικού του έργου «Μπλοκ C».«Αφιερώνεται στον Κρίτωνα Ελευθεριάδη, στον Μιχάλη Πούσκουρη και στον Ηλία Αναστασιάδη, τους τρεις φίλους μου που μαζί περάσαμε δύσκολες μέρες στο Μπλοκ C» γράφει ο Ηλίας Βενέζης.Παρότι είναι ένα βιβλίο που μιλάει για ένα κελί που οδηγεί στο θάνατο εγώ πήρα αγάπη, πήρα ελπίδα, πήρα συγχώρεση, πήρα «το όνειρο για το καλό του ανθρώπου και του κόσμου». Και σε ένα τόσο δα κελί έκανε παρέλαση μπροστά στα μάτια μου μια ολόκληρη χώρα.Πόση διαφορά θεωρείτε ότι μπορεί να κάνει ένα μικρό λουλούδι ; Θα σας πω τεράστια, στην προκειμένη ένα μικρός λευκός υάκινθος γίνεται φάρος, γίνεται ελπίδα, γίνεται δύναμη για να πετύχουν οι ήρωες τον σκοπό τους, ήτοι «να μην ασχημίσουμε το θάνατο».Μία ερώτηση μονάχα θα σας κάνω τώρα που τελείωσα, « Δίκια για άδικα;»«Εδώ η ζωή μας μένει σταματισμένηστο αβέβαιο ημίφωςμακρινής ελπίδας.Έμειναν έξω απ’τη θύραόλα όσα αγαπούμε,τ’αφήσαμε εκείπερνώντας το κατώφλι…»Στίχοι του ποιητή Αντισμηνάρχου Μιχάλη Ακύλλα, γραμμένοι στη φυλακή. Τον εκτελέσανε οι Γερμανοί την αυγή της 5 Ιουνίου 1942.Σημείωμα του Ηλία Βενέζη«Όλοι έχουμε μάθει πως στις κορυφαίες ώρες του κινδύνου, όταν η ζωή παίζει με το θάνατο, το ένστικτο για την αυτοσυντήρηση είναι η πιο αυτοματική λειτουργία του ανθρώπου. Αλλού η δύναμή του τα παρασέρνει όλα για να μείνει αυτή μόνη κυρίαρχη, αλλού χτυπιέται πάνω σε ότι λέμε κόσμο ηθικό, αντιμετριέται μαζί του, και τότε το πανίσχυρο ένστικτο υποχωρεί, λουφάζει το ζώο, για να μείνει λάμποντας στο χώρο της αρετής ο Άνθρωπος.Όμως ανάμεσα σ' αυτές τις δυο ακραίες καταστάσεις υπάρχει μια σχεδόν ανεξάντλητη ποικιλία τόνου, ανάλογα με το βαθμό που το κάθε άτομο πέφτει ή εξυψώνεται.Αυτή η ποικιλία των διαβαθμίσεων εξηγεί γιατί, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή του βίου, οι άνθρωποι στην ώρα του κινδύνου είναι πιο μόνοι, επειδή περισσότερο από κάθε άλλη ώρα αισθάνονται τον πλαϊνό τους να είναι ένας κόσμος ξένος, άγνωστος και σκοτεινός.Αυτό εξηγεί γιατί την ώρα του κίνδυνου ο πίνακας που παρουσιάζουν οι άνθρωποι είναι η πιο θαυμαστή και αναντικατάστατη σύνθεση ζωής.Το Μπλοκ C είναι ένα αφιέρωμα στον πόνο που έζησε η πατρίδα μας στα χρόνια της δουλείας, αφιέρωμα στην έξαρση ως το θάνατο που έδειξε ο λαός μας, στο πάθος του για την Ελευθερία»Σημείωμα του σκηνοθέτη Πέλου Κατσέλη«Με το Μπλοκ C που είχα την τιμή να διδάξω στην Εθνική Σκηνή, συνέβηκε κάτι περίεργο. Μερικοί λόγιοι βρήκαν πως το έργο τούτο σα λογοτέχνημα έχει πολλές και διάφορες αρετές, μα πως δεν είναι καθόλου θέατρο. Αντίθετα, εμείς οι άλλοι, οι θεατρίνοι, οι τεχνίτες της Σκηνής, βρήκαμε στο Μπλοκ C το έργο που μας κινούσε από κάθε του λόγο για την υποκριτική λειτουργία, που μας κέντριζε το μεταμορφωτικό μας ένστικτο. Γιατί άραγε αυτή η αντινομία; Ήταν τα γεγονότα, που εξιστορεί το έργο, τα ιερά στη μνήμη κάθε Έλληνα; Ήταν η ύλη, αυτή που ακόμα καίει- καθώς σημειώνει ο συγγραφέας- και που με τόση αλήθεια αιχμαλώτισε στο έργο του; Ήταν μόνο η ποιότητα του λόγου που μας έκανε εντύπωση;Ίσως όλα αυτά, μα πάνω απ’αυτά, κύρια και πρώτα, ήταν η ανθρωπιά του έργου. Είναι η ανθρώπινη φύση που συνέλαβε ο συγγραφέας πλημμυρισμένος από αγάπη για το διπλανό. Η ανθρώπινη φύση πλαστικά δοσμένη σαν έκφραση της ζωής, σαν καρπός της ζωής κι’όχι της φιλολογίας.Όταν υπάρχει γνήσια σύλληψη δραματικής ζωής και περισσεύει στην καρδιά του δημιουργού, τότε δε φελάει όλη η γνώση ή η άγνοια της παραδομένης θεατρικής τεχνικής. Είναι λες η νερομάνα του βουνού, που ξεχυλάει κι’ακράτητα ξεχύνεται για να αναταμώσει την αγκαλιά της θάλασσας χωρίς να λογαριάζει αν υπάρχουν ή όχι από τα πριν σχηματισμένα κανάλια. Αν δεν υπάρχουν, θα τα δημιουργήσει αυτή η ίδια..»