Το οδοι­πο­ρι­κό αυτό –ας το ονο­μά­σω και έτσι– με την Αρ­κα­δία ως βά­ση, επε­κτεί­νε­ται και βρί­σκε­ται πα­ντού στον κό­σμο, σε κά­θε γω­νιά του και πέ­ρα από τα στε­νά όρια που θέ­τει ο το­πι­κι­σμός. Δι­ό­τι Πα­ρό­διοι Σταθ­μοί, Χά­νια, ή όπως στο δι­ά­βα του χρό­νου ονο­μά­ζο­νταν όλα αυτά τα κτί­σμα­τα που πα­ρεί­χαν υπη­ρε­σί­ες στους τα­ξι­δι­ώ­τες του δρό­μου, στην Αρ­κα­δία και στην Πε­λο­πόν­νη­σο, στη Ρού­με­λη και στην Ήπει­ρο, στη Μα­κε­δο­νία και στη Θρά­κη, στους εμπο­ρι­κούς δρό­μους των Βαλ­κα­νί­ων, ή ακό­μα μα­κρύ­τε­ρα, σ’ ολό­κλη­ρη τη Γη­ραιά Ήπει­ρο – στο μα­κρύ δι­ά­στη­μα των αλ­λε­πάλ­λη­λων πο­λι­τι­σμών που γεν­νι­ό­ντου­σαν ή πέ­θαι­ναν, τον ίδιο σκο­πό –με μι­κρές απο­κλί­σεις φυ­σι­κά– είχαν πά­ντο­τε για τον πα­ρά­γο­ντα άν­θρω­πο. Ν’ απα­λύ­νουν το τα­ξί­δι του. Το δρο­μο­λό­γιό του.