Οι παραδόσεις του Μισέλ Φουκώ το 1983 στο Κολέγιο της Γαλλίας εγκαινιάζουν μια έρευνα για την έννοια της παρρησίας. Στην έρευνα αυτή, ο Φουκώ συνεχίζει να εφαρμόζει το ιδιαίτερο αναγνωστικό του πρίσμα στην αρχαία φιλοσοφία. Μέσω της μελέτης αυτής της έννοιας (του αληθώς λέγειν, της ειλικρίνειας, της ελευθεροστομίας), ο Φουκώ διερωτάται αναφορικά με την ελληνική ιδιότητα του πολίτη, δείχνοντας πώς το θάρρος της αλήθειας αποτελεί το λησμονημένο ηθικό θεμέλιο της αθηναϊκής δημοκρατίας. Περιγράφει ακόμα, επιχειρώντας μια νέα ανάγνωση της Έβδομης Επιστολής του Πλάτωνα, τον τρόπο με τον οποίο, με την παρακμή των πόλεων, το θάρρος της αλήθειας μεταμορφώνεται και γίνεται μια προσωπική απεύθυνση στην ψυχή του Ηγεμόνα. Πολυάριθμοι τόποι της αρχαίας φιλοσοφίας τίθενται υπό αναθεώρηση: η πλατωνική μορφή του φιλοσόφου-βασιλιά, η καταδίκη της γραφής, η σωκρατική άρνηση της πολιτικής εμπλοκής.

Σε αυτόν τον κύκλο παραδόσεων, ο Φουκώ κατασκευάζει μια εικόνα του φιλοσόφου στην οποία αναγνωρίζει τον εαυτό του: ξαναδιαβάζοντας τους Έλληνες στοχαστές, εδραιώνει τη δική του ένταξη στη φιλοσοφική νεωτερικότητα, προβληματοποιεί τη δική του λειτουργία, ορίζει τον δικό του τρόπο σκέψης και ύπαρξης.

Επιμέλεια έκδοσης: Frédéric Gros, υπό την εποπτεία των François Ewald και Alessandro Fontana.