… Στην αγόρευσή μου είχα επικαλεστεί τα κλασσικά νομικά επιχειρήματα, όπως εκείνο του «πρότερον εντίμου βίου» και τον «βρασμό ψυχής ». Αλλά και το ελαφρυντικό της καθολικής εκτίμησης που έτρεφαν οι κάτοικοι του χωριού, καθώς και την γενναιόδωρη συμπεριφορά του απέναντί τους, όσα χρόνια είχε το μπακάλικο. Ο Πρόεδρος του δικαστηρίου με άκουγε, κοιτάζοντάς με, με έκφραση τόσο ειρωνική, - καθώς γνώριζε ότι είχε απέναντί του στην θέση του κατηγορούμενου, έναν αδίστακτο, αιματοβαμμένο δολοφόνο, - που είχα τελειώσει σχεδόν απότομα την αγόρευση χωρίς να προσθέσω κάτι άλλο που θα ελάφρυνε την θέση του. Ούτε όμως ο ίδιος ο κατηγορούμενος είχε γυρίσει να με κοιτάξει όταν είχα ξανακαθίσει δίπλα του. Εξακολουθούσε να έχει κατεβασμένο το κεφάλι, βουβός και ανέκφραστος…