Θα μπορούσε ένα συλλογικό φωτογραφικό λεύκωμα να σκιαγραφήσει την ταυτότητα μιας ολόκληρης πόλης, όπως η Θεσσαλονίκη, στον 21ο αιώνα; Σύγχρονη γενιά καλλιτεχνών, εβδομήντα οκτώ στον αριθμό, και εννέα συγγραφείς συνεργάζονται για να «διηγηθούν» την πόλη, να φτιάξουν ένα λεύκωμα αγάπης. Μέσα από τα λόγια των συγγραφέων: Σκοπός είναι να ξεφύγουν από τον κλοιό της ασημαντότητας και της ευκολίας, αποδίδοντας τιμές στην λεπτομέρεια του αισθητού κόσμου, στις πτυχώσεις των πραγμάτων μέσα κι έξω από το φως (Ν. Σεβαστάκης). Ο φωτογραφικός φακός περπατά στην πόλη, αλητεύει, κλέβει στιγμές (Σ. Νικολαΐδου). Αυτό που ανιχνεύεται είναι κυρίως η εσωτερική θερμοκρασία της πόλης, το λανθάνον πνεύμα της στη νέα εποχή, η εμβάθυνση της φωτογραφικής κουλτούρας... Η αφήγηση διατρέχει τις ανατολικές και δυτικές της συνοικίες, τα κέντρα αλλά και τις εσχατιές (Η. Παπαϊωάννου). Σε ενεστώτα χρόνο, σε στιγμές οργής αλλά και γιορτής, βλέπουμε νέους ανθρώπους στους δρόμους κάτω από βασανιστικό ήλιο αλλά και πάνω σε πάγους, σε εγρήγορση αλλά και ραστώνη, σε συλλαλητήρια εναλλακτικά μα και πατριωτικά (Ι. Ζουργός). Η Θεσσαλονίκη διατηρεί μια ζωτική σχέση με τις εικόνες της, ιδίως τις κινηματογραφικές. Υπήρξε και παραμένει μια πόλη αθεράπευτα κινηματογραφική και γοητευτικά κινηματογραφημένη (Λ. Μυλωνάκη). Είναι η φαντασιακή πόλη των ονείρων, σημείο εκκίνησης και τερματισμού, μια τοπογραφία της παιδικής μου ηλικίας γεμάτη χώματα και ξεφλουδισμένα σαχνισιά (Κ. Γιαλένιος). Μια αέναη πόλη που μας περιέχει και μας ξεπερνά διαρκώς, προβαίνοντας θριαμβικά μέσα στον χρόνο, διανοίγοντας νέες φωτεινές αψίδες στο αδιανόητο (Γ. Σκαμπαδρώνης). Οι φωτογραφίες του παρόντος έργου αποδεικνύουν ότι, όσο και να τρέχει σα γοργό ελάφι ο χρόνος, η Θεσσαλονίκη υποδέχεται συνεχώς νέους φωτογράφους (Κ. Μπλιάτκας). Ως μάνα απλώνει τα τεράστια λιπόσαρκα χέρια της και αγκα­λιάζει με στοργή όλα της τα παιδιά (Σ. Ανδρεάδης).