Μέχρι πρόσφατα, όταν ήμουν 16 ή 17 χρονών, ήμουν ένα παιδί με κάποιες επιφυλάξεις, με την καλή έννοια πάντα. Θυμάμαι την οικογένειά μου από τα παιδικά μου χρόνια να μιλά για το πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι, να είμαι σωστός και υπεύθυνος και για πολλά άλλα για τα οποία τους ευγνωμονούσα βαθιά.

Όπως είπα, είχα μια επιφυλακτική στάση, επειδή δεν ήμουν πάντα εξαιρετικός μαθητής στο σχολείο. Δεν με απασχολούσε πολύ τι θα γίνω στο μέλλον και ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσω και όλα αυτά τα γνωστά. Θυμάμαι, σαν να ήταν χθες, όταν ήμουν 13 χρονών και ο μεγαλύτερός μου αδερφός με κάλεσε στο δωμάτιό του και μίλησε μαζί μου για ώρες! Αυτό συνέβαινε συχνά. Με ρωτούσε πράγματα όπως “Έχεις σκεφτεί τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”, “Τι σε κάνει ευτυχισμένο;”, και συζητήσεις για τον τρόπο που συμπεριφέρομαι και άλλα παρόμοια. Επίσης, η μεγαλύτερή μου αδερφή με ενθάρρυνε να ακολουθήσω το επάγγελμα που θα με ενδιέφερε και θα με έκανε ευτυχισμένο, ανεξαρτήτως το τι ήταν αυτό. Υποστήριζε ότι το κλειδί για την επιτυχία είναι να κάνεις κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο και είχε δίκιο.