Συνήθως, ο λεγόμενος πνευματικός πολιτισμός απορρίπτει τα τεχνικά αντικείμενα ως μη ανθρώπινα, θεωρεί ότι οι μηχανές στερούνται πνευματικής ουσίας και την τεχνική πρόοδο ως κάτι ξένο και απειλητικό, κάτι που αλλοτριώνει το άτομο και νοθεύει τον ανθρωπισμό του. Όμως ο ισχυρότερος λόγος αλλοτρίωσης στον σύγχρονο κόσμο προκαλείται από τούτο το χάσμα που ανοίγει η παραγνώριση της μηχανής και της ανθρώπινης ουσίας που περιέχει. Και μόνο όταν ο τεχνικός πολιτισμός συνειδητοποιήσει και αφομοιώσει τη γνώση και τη σημασία των τεχνικών αντικειμένων, θα μπορέσει να θεωρηθεί ολοκληρωμένος. Τούτη η προσπάθεια σύζευξης των δύο πολιτισμών εναπόκειται στη φιλοσοφική σκέψη. Αυτή θα εκπληρώσει εν προκειμένω έναν ανάλογο ρόλο με εκείνον που έπαιξε στην κατάργηση της δουλείας διαλύοντας τις προκαταλήψεις και αναδεικνύοντας τη σημασία της τεχνικής ως μοιραίας διαμεσολάβησης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] τα προβλήματα της εργασίας είναι προβλήματα σχετικά με όσα προκαλεί η αλλοτρίωση της εργασίας, και αυτή η αλλοτρίωση δεν είναι μόνο οικονομική, βάσει της υπεραξίας· ούτε ο μαρξισμός ούτε ο αντι-μαρξισμός, που είναι ψυχολογιστική μελέτη της εργασίας βάσει των ανθρώπινων σχέσεων, μπορούν να βρουν την αληθινή λύση, διότι αμφότεροι τοποθετούν την αλλοτρίωση εκτός εργασίας, ενώ η εργασία η ίδια ως εργασία είναι πηγή της αλλοτρίωσης. (Gilbert Simondon)