Αντί άλλου αντίδωρου…
Με τον Εθνικό Κήπο, είμαστε γνώριμοι από τα παιδικά μου χρόνια. Από όταν γεννήθηκα και μέχρι σήμερα, κάπου γύρω και τριγύρω του ζούσα και ζω. Ως παιδί, δεν τον χάρηκα. Άρχισα να τον ανακαλύπτω γύρω στα τριάντα μου, όταν στις μεγάλες μου βόλτες στην Αθήνα, τον διέτρεχα. Σε παρακμή αυτός, σε καλύτερη κατάσταση εγώ. Φίλοι αρχίσαμε να γινόμαστε μετά τα σαράντα μου, όταν χειμωνιάτικα πρωϊνά Σαββάτου, ξεδιπλώνονταν εμπρός στα πόδια μου τα μονοπάτια του.
Η σχέση μας από φιλική μετεξελίχθηκε σε συντροφική στα χρόνια της πανδημίας. Ο Κήπος ήταν η καθημερινή πρωινή σταθερά μου, στους μήνες της καραντίνας. Κάθε πρωί και λίγα περισσότερα μέτρα τρέξιμο στα μονοπάτια του, ασκήσεις στα παγκάκια του, διατάσεις στα κάγκελά του.
Τον πρώτο καιρό, έτρεχα χωρίς να βλέπω και χωρίς να ακούω. Μέτραγα βήματα και αντοχές. Οι σκέψεις με κατέκλυζαν με επιμονή και ένταση. Ο νους πάντα βρίσκει τρόπο να μας αποσπά από το παρόν, από τη σύνδεσή μας με τη στιγμή και με το σώμα μας, μεταφέροντάς μας στο βολικό παρελθόν και στο προσδοκώμενο μέλλον. Μέρα με την ημέρα, πρωί με το πρωί, ο Κήπος εισχώρησε στα κύτταρά μου. Αντί να σκέφτομαι, άκουγα, μύριζα, έβλεπα, άγγιζα. Άκουγα τα πουλιά του με τα διαφορετικών τόνων κελαηδίσματα. Μύριζα το πράσινο, την υγρασία της πρωινής πάχνης και των νοτισμένων φίλων. Παρατηρούσα τα χλωρά, τα έντομα, τα ψάρια, τις υδρόβιες χελώνες. Άγγιζα τα πέταλα, άλλα κάθε μήνα, αλλά κάθε πρωί δροσισμένα και παρόντα. Έβρεχα τα χέρια μου στο τρεχούμενο νερό των λιλιπούτειων καταρρακτών, που γέμιζαν νεράντζια και χαλκοπράσινα φύλλα.
Όσο πέρναγε ο καιρός, κατάφερα να εστιάσω στο μεγαλείο των «μικρών». Οι ιστοί των αραχνών στα αγάλματα, οι λιβελούλες στα λασπώδη νερά, οι πάπιες που γινόντουσαν μια χνουδωτή μπάλα για να αντιμετωπίσουν το κρύο. Τα σχεδόν μικροσκοπικά λουλούδια που αγωνίζονταν να επιβιώσουν. Οι κορμοί που κουβαλούν έως και αιώνες χαραγμένους στον φλοιό τους. Η ησυχία και οι διακοπές της από τα έμβια που προστατεύει ο Κήπος. Και το φως, αυτό το φως που κάθε πρωί, ανάλογα με τον καιρό και την εποχή είναι άλλο και αλλιώς φωτίζει, αλλά που πάντα βρίσκει τρόπο να εισχωρεί, να ζεσταίνει, να ανατάσσει.
Λίγα από όσα μου πρόσφερε απλόχερα ο Κήπος μπόρεσα να αποτυπώσω με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου. Οι φωτογραφίες μόνο περιορισμένα μπορούν να συλλάβουν τη μεταξύ εμού και του Κήπου διάδραση και τα αποτελέσματά της. Αυτό το περιορισμένο αποτέλεσμα επικοινωνώ μαζί σας, ως αντίδωρο σε όσα ο Κήπος μου πρόσφερε.
Νοέμβριος 2023