Είχα έρθει σε επαφή με κάποιές ιστορίες της συλλογής στο παρελθόν, και μου άρεσε ο ποιητικός τρόπος που χρησιμοποιούσε ο Χάκκας για να γράψει πρόζα. Πρόκειται για μια συλλογή μικρών διηγημάτων που ξεβολεύουν τον αναγνώστη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, όπως πολύ στοχευμένα τονίζεται και στο επίμετρο της παρούσας έκδοσης από τον κύριο Π. Μπουκάλα. Προσωπικά ξεχώρισα κάποιες ιστορίες από τις άλλες, που λάμπουν αυτόνομα όπως π.χ. Το τρίτο νεφρό, Αυτοπυρπόληση, η Φυλακή και φυσικά ο Μπιντές αλλά αυτό δεν υπονοεί πως οι άλλες είναι υποδεέστερες