Στη βάση αυτού του βιβλίου βρίσκεται η πεποίθηση, ότι η κριτική στάση απέναντι στην επιστήμη είναι κάτι που αποτελεί μια εντελώς αναπόδραστη ανάγκη για την εποχή μας. Και εδώ δεν εννοώ κριτική που αναφέρεται σε παρεμβάσεις ή, γενικότερα, στη στάση επιστημόνων, στάση που, πολλές φορές, μπορεί να εξαρτάται ή να επηρεάζεται από οικονομικά, πολιτικά ή άλλου είδους συμφέροντα. Τέτοιες κριτικές είναι βέβαια χρήσιμες και απαραίτητες, αλλά έχουν γίνει, τουλάχιστον από τα μέσα του 20ού αιώνα, σε αρκετή έκταση και είναι μάλλον γνωστές. Εξάλλου, η εργαλειοποίηση της επιστήμης για την εξυπηρέτηση διαφόρων ειδών συμφερόντων θα ήταν μάλλον δυσκολότερη, αν δεν υπήρχαν τα τρωτά σημεία στη βασική δομή της επιστήμης, στη μεθοδολογία της, στους τρόπους που προσεγγίζει (ή αποφεύγει) την πραγματικότητα. Εννοώ κριτικές που στρέφονται στην ίδια τη δομή της επιστήμης, στην πιο ‘καθαρή’ μορφή της, στους τρόπους που προσεγγίζει τη γνώση, που καθορίζει τους ‘κανόνες’ για την προσέγγιση της γνώσης, που ‘καθορίζει’ τί είναι ‘πραγματικό’ και τί όχι.

Τα επιχειρήματα για την αναγκαιότητα μιας τέτοιας κριτικής στάσης αποτελούν ένα κύριο μέρος αυτού του βιβλίου.

Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζονται οι αντιλήψεις και τα επιχειρήματα μιας σειράς σημαντικών διανοουμένων του 20ού (και του 21ου) αιώνα. Πέρα από τους περισσότερο γνωστούς (όπως είναι ο Thomas Kuhn και ο Paul Feyerabend), προσωπικότητες που θα παρουσιάσουμε και θα συζητήσουμε τις αντιλήψεις τους είναι ο Alfred North Whitehead, ο Frank Sherwood Taylor, ο Imre Lakatos, ο Mircea Eliade, ο Michael Polanyi, ο Stephen Toulmin, ο Philip Sherrard, ο René Guénon, ο Titus Burckhardt, ο Frithjof Schuon, ο Huston Smith, ο Jacob Needleman και, από τους νεώτερους, ο Larry Laudan και ο Rupert Sheldrake.