Τα ποιήματα βαδίζουν στο μεταίχμιο του ρομαντισμού και του ρεαλισμού. Σκιαγραφείται μια δυστοπική πραγματικότητα, με τόνο πεσιμισμού, αλλά εφόσον το αναγνωστικό κοινό διαβάσει πίσω από τις λέξεις, παρατηρεί ότι η ελπίδα είναι διάχυτη. Για ένα καλύτερο και πιο ειλικρινές μέλλον. Η ανάγκη που κραυγάζει ότι αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει. Αυτό, δεν είναι ουτοπία. Είναι το δίκαιο. Και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επιτευχθεί. Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Γιατί αλλιώς η βροχή θα εκλείψει. Γιατί η βροχή δεν είναι κακός καιρός. Φαντάζεστε τη ζωή, δίχως τις κακοκαιρίες. Γιατί δεν είναι ουτοπία να θεωρείς πως κάποιες φορές οι λέξεις μπορούν να γίνουν ψιχάλες κι ακόμη και στο πιο άγονο έδαφος να φέρουν ζωή».