Το πιο παράξενο με τη ζήλια είναι που μπορεί να γεμίσει μια πόλη ολάκερη –τον κόσμο όλο– με ένα άτομο που ίσως να μην έχεις γνωρίσει ποτέ.

Αυτά τα πρώτα λόγια θέτουν το πλαίσιο για την Εμμονή, ένα εντυπωσιακό πορτρέτο μιας γυναίκας μετά το τέλος μιας σχέσης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί όλα τα βήματα της ζήλιας, της ανάγκης μιας γυναίκας να ξέρει ποια την αντικατέστησε στη ζωή ενός χαμένου αγαπημένου. Η γραφή της Ernaux υπέροχα ακριβής όπως πάντα, απεικονίζει την πολύ οικεία τάση να επιδιώκουμε τον έλεγχο και τη βεβαιότητα μετά την απόρριψη.

Έπαψα ν’ ανασύρω τις μορφές ενός φαντασιακού παραδομένου στη ζήλια, του οποίου ήμουν λεία και θεατής, να καταγράφω τις κοινοτοπίες που πολλαπλασιάζονταν, ανεξέλεγκτα, στο μυαλό μου· να περιγράφω όλη τούτη την αυθόρμητη εσωτερική ρητορική, την άπληστη και επώδυνη, την αποφασισμένη να φτάσει πάση θυσία στην αλήθεια· και –γιατί περί αυτού πρόκειται– στην ευτυχία. Κατάφερα να γεμίσω με λέξεις την απούσα εικόνα και το απόν όνομα εκείνης που, για έξι μήνες, συνέχιζε να μακιγιάρεται, να πηγαίνει στη δουλειά της, να μιλάει και να απολαμβάνει, δίχως να υποπτεύεται ότι ζούσε και κάπου αλλού, στο μυαλό και στο δέρμα μιας άλλης γυναίκας.