Όλοι οι μονόλογοι πηγάζουν απ’ την ίδια ανάγκη.
Όλα τα κείμενα, η κάθε λέξη
αποκαλύπτει τη σχέση σου με τους άλλους
κυρίως με τα χέρια που σε τάισαν,
σε άγγιξαν ή σε προσπέρασαν.
Η φωνή σου είναι ο απόηχός τους
κι ό,τι θα απομείνει από εσένα.
*****
[...]Υπάρχουν άνθρωποι
που αλλάζει το πρόσωπό τους όταν κοιτάνε κάτι όμορφο,
τους έχεις παρατηρήσει;
Μαλακώνουν οι ρυτίδες στο μέτωπο,
γίνονται γραμμούλες που κοιτάνε προς τα πάνω
και στα μάγουλά τους σχηματίζονται μικρές φράουλες.[...]

[...]Όπου κι αν πας, πάντα επιστρέφεις στο ίδιο στομάχι·
[...]Το κλαδί της πορτοκαλιάς
λικνίζεται επιδεικτικά μπροστά σου:
έλα, μην αργείς.
Θα πας;[...]