Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα αδιάφορη έως εχθρική απέναντι στις συνθήκες της ζωής των μικρών κοριτσιών που έφταναν από το χωριό και έμπαιναν δούλες στα σπίτια των αστών.
Σχεδόν μόνο οι στρατευμένες για την ισότητα γυναίκες τις υπερασπίστηκαν. Με τις έντονες περιγραφές της τραγικής ζωής των κοριτσιών αυτών, της μακροχρόνιας βασανιστικής τους πορείας, διεκδίκησαν διαχρονικά την αλλαγή της εχθρικής αντιμετώπισής τους από την κοινωνία.
Η υπηρέτρια, γράφει η δυναμική φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν, η απροστάτευτος αυτή δυστυχής κόρη, η απομακρυνομένη της πατρικής στέγης, όπως δι’ εντίμου εργασίας κερδίση την ζωή της, βοηθήση δε συνεχώς και γέροντας ή πάσχοντας γονείς ή απροστάτευτα ορφανά, είναι έρμαιον του πρώτου τυχόντος κακοήθους, υφίσταται αληθές μαρτύριον επιθέσεων και βωμολοχιών ευθύς ως πατήση τον πόδα εκτός του οίκου, εάν και εν τούτω έχη την ευτυχίαν να είναι ασφαλής.
Αργότερα, είναι και πάλι οι γυναίκες που συνέχισαν την υπεράσπιση των υπηρετριών, απαιτώντας να τους δώσει η πολιτεία τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Η Μαρία Σβώλου, η τόσο σημαντική αυτή αγωνίστρια, ζητά να περιλάβει η εργατική νομοθεσία και τις υπηρέτριες, ενώ η Αθηνά Γαϊτάνου-Γιαννιού, μαχητική αγωνίστρια και αυτή για τα δικαιώματα των γυναικών, αναφέρεται στη βασανισμένη και πολλές φορές μαρτυρική ζωή των ανηλίκων κοριτσιών, τα οποία ως ορφανά ή απροστάτευτα παραλαβαίνουν πολλές οικογένειες στην υπηρεσία τους.
Η καταγραφή της αγνοημένης ιστορίας των υπηρετριών είναι θεωρώ απαραίτητη, ώστε να συμπληρωθεί ένα ακόμη από τα κενά της ιστορίας των γυναικών της Ελλάδας, σημαντικού, βέβαια, μέρους της γενικότερης ιστορίας της χώρας μας.