Στη νέα συλλογή διηγημάτων του, ο Δαμιανός Λαουνάρος αποτυπώνει στιγμές, καταστάσεις και ευτράπελα της καθημερινότητας ν΄ ακροβατούν στο μεταίχμιο λογικής και τρέλας...

Ο Δαμιανός Λαουνάρος, μετά τη νουβέλα «Κατάρες», επιστρέφει με μια συλλογή διηγημάτων που περιγράφουν με ρεαλισμό και παραστατικότητα ποικίλες ζωές ανθρώπων που όλοι έχουμε γνωρίσει στη δική μας καθημερινότητα. Περιέχονται δεκατέσσερα κείμενα χωρισμένα σε πέντε ενότητες, με έκταση κυρίως μεταξύ δέκα και δεκαπέντε σελίδων, αν και υπάρχουν μικρότερα καθώς και μεγαλύτερα από αυτά. Πολλά και διαφορετικά είναι τα θέματα που θίγονται σε αυτήν τη συλλογή, ξεχωριστές και πρωτότυπες οι ιστορίες που ξεδιπλώνονται, χάρη στις οποίες γνώρισα και έμαθα για άντρες και γυναίκες μόνους ή σε σχέση, απελπισμένους ή ερωτευμένους, φτωχούς και μικρομεσαίους. Σχέσεις φιλίας και αγάπης ή οικογενειακές, η επέμβαση γονέων στα όνειρα και στη ζωή των παιδιών τους, συνεντεύξεις για δουλειά, ο τζόγος, η συνεργασία μεταξύ συγγραφέων και εκδοτών, η νυχτερινή ζωή στην Πανόρμου, ο έρωτας στα χρόνια του διαδικτύου και του cyber sex, τα δάνεια και οι κατασχέσεις είναι μερικά μόνο από τα θέματα που θίγει με την προσεγμένη γραφή του ο Δαμιανός Λαουνάρος.

Οι παραισθήσεις ενός φαντάρου ότι τον κυνηγάει ο διάολος, μια μυστηριώδης κοπέλα που βοηθάει ένα παιδί να κάνει σκασιαρχείο από το κατηχητικό, ένας άντρας που πιέζει την κόρη του να μπει στο πανεπιστήμιο και να αγνοήσει τα όνειρά της, η άνοδος και η πτώση ενός αρχικά φτωχού και πιεσμένου υπαλλήλου που καταφέρνει να διακριθεί αλλά με δυσανάλογα βαρύ τίμημα, μια άτυχη στιγμή στα παιδικά χρόνια κάποιου που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια την εποχή της καραντίνας, το 26 μαύρο στη ρουλέτα που κάποτε ήταν τυχερή επένδυση και τώρα ίσως είναι ρίσκο, ένας ζητιάνος που παίρνει το μέρος μιας απελπισμένης γυναίκας καθώς και πολλοί άλλοι συναπαρτίζουν τον κόσμο των «τρελών» του βιβλίου. Στρατόπεδα, κατηχητικά σχολεία, χώροι εργασίας και σπίτια, καταστήματα και μπαρ, καζίνο και ξενοδοχεία, chat rooms και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τράπεζες και οικοδομές, ψυχιατρικές κλινικές είναι μερικοί από τους τόπους όπου ζουν, εργάζονται, παλεύουν, πεθαίνουν οι ήρωες των διηγημάτων.

Η αφήγηση είναι στρωτή και η εκάστοτε πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον, μιας και οι ήρωες έχουν πλούσιο παρελθόν ή / και παρόν οπότε δεν είναι μονοδιάστατοι. Είτε με πρωθύστερα είτε με ενιαία ροή τούς γνωρίζουμε καλύτερα, ξεδιπλώνονται σταδιακά τα γνωρίσματά τους, η νοοτροπία και οι αντιλήψεις τους, έχουν ενδιαφέροντα, σκέψεις, προβληματισμούς, ελπίδες, προσδοκίες, δρουν κι αντιδρούν στα γεγονότα που τους έρχονται ή που τα προκαλούν. Τα διηγήματα είναι ποικίλης θεματολογίας, οπότε σε κάποια εξ αυτών χαμογέλασα, σε κάποια προβληματίστηκα, ελάχιστα με απώθησαν είτε με την ωμότητα των περιγραφών είτε με το ασαφές του θέματός τους. Κυριαρχούν οι ολοζώντανες και παραστατικές σκηνές και φωτίζονται διάφορα περιφερειακά σημεία μέχρι να έρθουμε στο θέμα του κάθε διηγήματος, όχι όμως με τρόπο που φαίνεται σα να κωλυσιεργεί ο γράφων και να γεμίζει σελίδες αλλά ως άρρηκτα δεμένοι κρίκοι μιας μικρής αλυσίδας γεγονότων. Άνθρωποι που έχουμε συναντήσει στις ζωές μας τους ξαναβρίσκουμε στη σύντομη, ένεκα οι λίγες σελίδες, χάρτινη ζωή τους, τους βλέπουμε, τους ακολουθούμε, τους υποστηρίζουμε, τους συμπονάμε, τους λοιδορούμε. Και: «Αν ό,τι βιώνουν αυτοί το βιώνω κι εγώ, αυτό κάνει εκείνους λογικούς ή εμένα τρελό;» (σελ. 229) είναι ένα ερώτημα που αφήνει τον κάθε αναγνώστη να απαντήσει μόνος του σε αυτό.