Τον Μάρτιο του 2020 μια υποχρεωτική καραντίνα λόγω κρούσματος covid στο Τμήμα αναγκάζει τον αστυνόμο Στάβαρη να κλειστεί με τη σύντροφό του, Πέρσα, στο διαμέρισμά τους. Πώς θα περάσουν οι μέρες; Μα φυσικά με μια κούτα με τέσσερις ανεξιχνίαστες υποθέσεις, διεξοδικά σχολιασμένες και καταγεγραμμένες από τον μέντορά του, αστυνόμο Ταβουλάρη, που όμως δεν κατάφερε να τις επιλύσει. Πρόκειται άραγε για τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις ή μήπως υπάρχει κάποιος κοινός δολοφόνος από πίσω;

Δύο ερευνητές που δεν πάθε πουθενά, μια σειρά υποθέσεων που πρέπει να εξιχνιαστούν μέσα σε τέσσερις τοίχους, κάποιες εξελίξεις που έρχονται μόνο μέσα από ολιγόλεπτα τηλεφωνήματα ή σύντομα mail κι όμως όλη αυτή η στασιμότητα με κράτησε ως το τέλος. Κάτι ο έξυπνος χειρισμός της ιστορίας και οι συνεχείς εναλλαγές των οπτικών γωνιών, κάτι οι ευρηματικές σταδιακά προσθήκες στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις που βάζαν άλλο ένα λιθαράκι και μετά άλλο ένα και με γέμιζαν με ελπίδα ότι πλησιάζουμε στο τέλος, κάτι ο πραγματικά δύσκολος γρίφος αν έχουμε ξεχωριστές αιτίες τυχαίων θανάτων ή / και αυτοκτονιών ή μια σειρά από εγκλήματα του ίδιου δολοφόνου και στη συνέχεια η ενδελεχής έρευνα για την ταυτότητά του, για τα κοινά στοιχεία του με τα θύματα, για τα κοινά στοιχεία μεταξύ των ίδιων των θυμάτων, ε, δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω!

Δύο άνθρωποι σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα όπου όμως δεν παρεισφρέει η τρέλα της επιδημίας («Έξω κυκλοφορούσε μόνο η φοβισμένη σιωπή μας πόλης μουδιασμένης», σελ. 75) ψάχνουν, ρωτάνε και ξαναρωτάνε, κουράζονται, δέχονται αναλαμπές, κοιτούν εξονυχιστικά, φωτίζουν τους φόνους απ’ όλες τις πλευρές, καταγράφουν τα κίνητρα, σημειώνουν τις ασήμαντες λεπτομέρειες, βλέπουν τις διαφορές, συγκρίνουν. Με συγγραφική μαεστρία πέφτουν σε διαρκή αδιέξοδα κι εκεί που νιώθουν πως πλησιάζουν, ξαφνικά απομακρύνονται πολύ. Η πωλήτρια Αντιγόνη Χατζηανδρέα που τη μαχαίρωσαν το 2006, η Αριάδνη Στόκα που όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε το 2007, ο λογιστής Ματθαίος Κόκκινος που έπεσε στις ράγες του τρένου το 2008 και η δικηγόρος Ιωάννα Ασπιώτη που κρεμάστηκε το 2011 είναι θύματα κακών συμπτώσεων ή ενός καλά οργανωμένου σατανικού σχεδίου;

Ο αστυνόμος Στάβαρης έχει μάθει ν’ αφήνει το ένστικτο και τη λογική του ανεπηρέαστα από τη ματιά των άλλων και να χαράζει δική του διαδρομή, μόνο που σε αυτήν την ιδιότυπη περίπτωση βυθίζεται στον κόσμο τους και η κοπέλα του του θέτει όρια: ό,τι καταφέρει μέχρι να περάσει η καραντίνα, μετά θα σταματήσει. Με χαρά υπόσχεται να τον βοηθήσει, θέλοντας έτσι να τον προσέχει για να μη χαθεί από κοντά της, να μην εξαφανιστεί στο σύμπαν με τα πτώματα που τον περιβάλλει. «Οι άλυτες υποθέσεις έχουν μια κακή συνήθεια, λατρεύουν να τυραννούν όσους έλκονται απ’ αυτές…Απολαμβάνουν να στοιχειώνουν το μυαλό τους…μια στο τόσο τους δίνουν ένα ψήγμα της ύπαρξής τους, κάτι που θα βάλει ξανά μπροστά την αποθαρρημένη φαντασία τους» (σελ. 150). Έτσι η άπειρη από εγκλήματα αλλά πανέξυπνη κοπέλα αποδεικνύεται πολύτιμη βοηθός και οι ερωταποκρίσεις τους παίζουν με το μυαλό του αναγνώστη από την αρχή ως το τέλος. Φυσικά, υπάρχει και χιούμορ σε κάποια σημεία που απαλύνει την ένταση και το σασπένς, όπως όταν η Πέρσα τονίζει στον Στάβαρη ότι με τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του δε θα γινόταν ποτέ ήρωας αστυνομικού βιβλίου: δεν είναι μισάνθρωπος ούτε αλκοολικός, δε ζει σε αχούρι με κουτιά από αποφάγια, δεν έχει τσακωθεί με συναδέλφους, έχει σεξουαλική ζωή, περνάει χρόνο με το κορίτσι του αντί να γίνεται λιώμα στα μπαρ!

«Deadline» λοιπόν ως τη λήξη της καραντίνας να λυθούν οι υποθέσεις, ταυτόχρονα όμως και deadline να κερδίσουν δύο άνθρωποι κλεισμένοι σ’ ένα διαμέρισμα τη μάχη ενάντια στην τρέλα, μιας και βυθίζονται όλο και περισσότερο σε υποθέσεις που απομυζούν τη νοημοσύνη τους χωρίς άλλα ερεθίσματα και χωρίς να βγαίνουν έξω. Η ένταση κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος, όπου πλέον η δράση μεταφέρεται από συναδέλφους του Στάβαρη σε σπίτια υπόπτων και σε απομακρυσμένες κατοικίες ενώ το καλοστημένο σκηνικό και τα άλλοθι κάποιων βασικών υπόπτων όχι μόνο κλονίζονται αλλά αρχίζουν να ενώνονται απρόσμενα. Ένα διαφορετικό, προκλητικό αστυνομικό μυθιστόρημα που θα θυμάμαι για καιρό.

Τον Μάρτιο του 2020 μια υποχρεωτική καραντίνα λόγω κρούσματος covid στο Τμήμα αναγκάζει τον αστυνόμο Στάβαρη να κλειστεί με τη σύντροφό του, Πέρσα, στο διαμέρισμά τους. Πώς θα περάσουν οι μέρες; Μα φυσικά με μια κούτα με τέσσερις ανεξιχνίαστες υποθέσεις, διεξοδικά σχολιασμένες και καταγεγραμμένες από τον μέντορά του, αστυνόμο Ταβουλάρη, που όμως δεν κατάφερε να τις επιλύσει. Πρόκειται άραγε για τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις ή μήπως υπάρχει κάποιος κοινός δολοφόνος από πίσω; Δύο ερευνητές που δεν πάθε πουθενά, μια σειρά υποθέσεων που πρέπει να εξιχνιαστούν μέσα σε τέσσερις τοίχους, κάποιες εξελίξεις που έρχονται μόνο μέσα από ολιγόλεπτα τηλεφωνήματα ή σύντομα mail κι όμως όλη αυτή η στασιμότητα με κράτησε ως το τέλος. Κάτι ο έξυπνος χειρισμός της ιστορίας και οι συνεχείς εναλλαγές των οπτικών γωνιών, κάτι οι ευρηματικές σταδιακά προσθήκες στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις που βάζαν άλλο ένα λιθαράκι και μετά άλλο ένα και με γέμιζαν με ελπίδα ότι πλησιάζουμε στο τέλος, κάτι ο πραγματικά δύσκολος γρίφος αν έχουμε ξεχωριστές αιτίες τυχαίων θανάτων ή / και αυτοκτονιών ή μια σειρά από εγκλήματα του ίδιου δολοφόνου και στη συνέχεια η ενδελεχής έρευνα για την ταυτότητά του, για τα κοινά στοιχεία του με τα θύματα, για τα κοινά στοιχεία μεταξύ των ίδιων των θυμάτων, ε, δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω! Δύο άνθρωποι σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα όπου όμως δεν παρεισφρέει η τρέλα της επιδημίας («Έξω κυκλοφορούσε μόνο η φοβισμένη σιωπή μας πόλης μουδιασμένης», σελ. 75) ψάχνουν, ρωτάνε και ξαναρωτάνε, κουράζονται, δέχονται αναλαμπές, κοιτούν εξονυχιστικά, φωτίζουν τους φόνους απ’ όλες τις πλευρές, καταγράφουν τα κίνητρα, σημειώνουν τις ασήμαντες λεπτομέρειες, βλέπουν τις διαφορές, συγκρίνουν. Με συγγραφική μαεστρία πέφτουν σε διαρκή αδιέξοδα κι εκεί που νιώθουν πως πλησιάζουν, ξαφνικά απομακρύνονται πολύ. Η πωλήτρια Αντιγόνη Χατζηανδρέα που τη μαχαίρωσαν το 2006, η Αριάδνη Στόκα που όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε το 2007, ο λογιστής Ματθαίος Κόκκινος που έπεσε στις ράγες του τρένου το 2008 και η δικηγόρος Ιωάννα Ασπιώτη που κρεμάστηκε το 2011 είναι θύματα κακών συμπτώσεων ή ενός καλά οργανωμένου σατανικού σχεδίου; Ο αστυνόμος Στάβαρης έχει μάθει ν’ αφήνει το ένστικτο και τη λογική του ανεπηρέαστα από τη ματιά των άλλων και να χαράζει δική του διαδρομή, μόνο που σε αυτήν την ιδιότυπη περίπτωση βυθίζεται στον κόσμο τους και η κοπέλα του του θέτει όρια: ό,τι καταφέρει μέχρι να περάσει η καραντίνα, μετά θα σταματήσει. Με χαρά υπόσχεται να τον βοηθήσει, θέλοντας έτσι να τον προσέχει για να μη χαθεί από κοντά της, να μην εξαφανιστεί στο σύμπαν με τα πτώματα που τον περιβάλλει. «Οι άλυτες υποθέσεις έχουν μια κακή συνήθεια, λατρεύουν να τυραννούν όσους έλκονται απ’ αυτές…Απολαμβάνουν να στοιχειώνουν το μυαλό τους…μια στο τόσο τους δίνουν ένα ψήγμα της ύπαρξής τους, κάτι που θα βάλει ξανά μπροστά την αποθαρρημένη φαντασία τους» (σελ. 150). Έτσι η άπειρη από εγκλήματα αλλά πανέξυπνη κοπέλα αποδεικνύεται πολύτιμη βοηθός και οι ερωταποκρίσεις τους παίζουν με το μυαλό του αναγνώστη από την αρχή ως το τέλος. Φυσικά, υπάρχει και χιούμορ σε κάποια σημεία που απαλύνει την ένταση και το σασπένς, όπως όταν η Πέρσα τονίζει στον Στάβαρη ότι με τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του δε θα γινόταν ποτέ ήρωας αστυνομικού βιβλίου: δεν είναι μισάνθρωπος ούτε αλκοολικός, δε ζει σε αχούρι με κουτιά από αποφάγια, δεν έχει τσακωθεί με συναδέλφους, έχει σεξουαλική ζωή, περνάει χρόνο με το κορίτσι του αντί να γίνεται λιώμα στα μπαρ! «Deadline» λοιπόν ως τη λήξη της καραντίνας να λυθούν οι υποθέσεις, ταυτόχρονα όμως και deadline να κερδίσουν δύο άνθρωποι κλεισμένοι σ’ ένα διαμέρισμα τη μάχη ενάντια στην τρέλα, μιας και βυθίζονται όλο και περισσότερο σε υποθέσεις που απομυζούν τη νοημοσύνη τους χωρίς άλλα ερεθίσματα και χωρίς να βγαίνουν έξω. Η ένταση κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος, όπου πλέον η δράση μεταφέρεται από συναδέλφους του Στάβαρη σε σπίτια υπόπτων και σε απομακρυσμένες κατοικίες ενώ το καλοστημένο σκηνικό και τα άλλοθι κάποιων βασικών υπόπτων όχι μόνο κλονίζονται αλλά αρχίζουν να ενώνονται απρόσμενα. Ένα διαφορετικό, προκλητικό αστυνομικό μυθιστόρημα που θα θυμάμαι για καιρό.