Ε Λ Α Φ Ι

Μπορώ να κοιτάω
Όπου θέλω
Όμως όπου και να κοιτάζουμε
Είμαστε απέναντι απ’ τις πράξεις μας
Και τις νύχτες φτάνει στ’ αυτιά μου
Η φωνή του ελαφιού
Που έχει εγκλωβιστεί στο ορυχείο·
Τότε παρακαλώ
τους μεταλλωρύχους
Να με γλιτώσουν από τις πέτρες της ζωής μου·
Να με πάρουν μαζί τους στην επιφάνεια·
Να δω το φως του ήλιου.


Μ Α Υ Ρ Ο Α Β Γ Ο

Η γυναίκα εκείνη
Είχε στη θέση της καρδιάς
Ένα μαύρο αβγό
Ποτισμένο θειάφι
Και μια ουρά παγωνιού
Της έκρυβε το πρόσωπο
Τις μέρες κοιμότανε
Σε εμβρυακή στάση
Μέσα στη σπηλιά με τους γαλάζιους σταλακτίτες
Τις νύχτες αόρατη
Έβγαινε στις μύτες των ποδιών
Και έβαζε μικρές φωτιές στον κόσμο.
Τα πρωινά οι άνθρωποι
Τίναζαν τη στάχτη απ’ τα ρούχα τους
Και μπαίναν στο μετρό για τη δουλειά